Bitches glue – De nieuwe van Bill Frisell heeft zijn spannende momenten, maar een geopende tube Velpon onder de neus kan helpen om wakker te blijven tot op het einde.

Floratone (Blue Note/EMI)

‘Wat moet een mens met deze zooi?’ siste dichter-jazzdeejay Jules Deelder na de passage van Bill Frisell op het Blue Note Records Festival. ‘Miezerig mierengepiemel is dit.’ Volgens The Guardian daarentegen is Frisells nieuwe, Floratone, ’the acceptable face of smooth jazz’. Zo ervaren wij de platen van de Amerikaanse gitarist ook wel eens. Je voelt telkens weer hoe hij tegen de haren instrijkt, je begrijpt waarom hij wordt gefêteerd door collega’s, en tegelijk kan hij zo verdomd vervelend zijn.

Er wordt nogal wat gebakken lucht verkocht over het ontstaan van deze plaat, tot vergelijkingen met Miles Davis’ Bitches Brew toe, maar dit zijn de feiten: gitarist Bill Frisell en drummer Matt Chamberlain namen in 2005 een lange, vrije jamsessie op. Ze speelden de tapes door aan producers Tucker Martine en Lee Townsend, die er middels loops, effecten, knip- en plakwerk elf brokken uit hakten. Die versies gingen terug naar Frisell en Chamberlain, die de zaak afwerkten met bas (Viktor Krauss), kornet (Ron Miles) en viool (Eyvind Kang).

Het resultaat is meestal interessant. Frisells gitaar is als vanouds ondergedompeld in reverb en tremolo (beluister deze plaat met een hoofdtelefoon en je krijgt de ziekte van Ménière), en het geheel klinkt als een soundtrack bij ingeslapen dorpen aan de grens met Mexico en paalwoningen in de moerassen van Loui- siana. Geen zware grooves of gelaagde melodieën, wel een aaneenschakeling van voorbijschuivende soundscapes, die nu eens teren op blues (het huilende Mississippi Rising!), dan weer op klassieke Wes Montgomeryjazz ( Swamped) of metalige rock ( The Future). Stel je een plaat van Ry Cooder voor die werd geproducet door Daniel Lanois, en je komt aardig in de buurt – alleen vergaten producers Martine en Townsend op gezette tijden een koffiepauze in te lassen en persten ze het laatste zuchtje adem uit verscheidene composities. Floratone is geregeld spannend, maar we zijn benieuwd of u wakker blijft tot het einde.

Bart Cornand