Andy & Larry Wachowski,met Keanu Reeves, Carrie-Anne Moss, Laurence Fishburne, Hugo Weaver, Monica Bellucci

It was inevitable. Terwijl u misschien uw ontgoocheling weglacht met de nochtans zeer pertinente vraag ‘Waarover gaat dit?’, leest u het op deze pagina een week te laat, maar klaar en helder: Matrix Reloaded – waar is de The? – is de beste, coolste en slimste actieprent aller tijden. Vergeleken met de revolutie die The Matrix via een synthese van ballistisch west en martiaal oost veroorzaakte, is hier zelfs geen sprake van een upgrade. Dit verbijsterende eerste deel van het als één film geconcipieerde tweeluik ( Reloaded-Revolutions) dat de trilogie moet beëindigen, maakt immers op een autoritaire manier duidelijk dat de more-bigger-better-darker-zweem van Attack of the Clones, X2 en zelfs The Two Towers die van pamperkak is. Het doel van een sequel of pseudo-sequel (in de kunstmatige driedeling die de Hollywoodeconomie kenmerkt) is niet het voortbouwen op het origineel, zeggen de Wachowski’s, het is de afbraak ervan, de mise-en-abyme. Was de menselijke werkelijkheid ooit een door machines georkestreerde façade voor de exploitatie van onze lichaamsenergie, was onze vrije wil ooit een kleurrijke illusie die de draadjes van de poppenmeester camoufleerde, dan stelt Reloaded het voor eens en altijd: nothing is true, everything is permitted. Waarover gaat dit? Over de vraag: waarover gaat dit? The Matrix, The One, The Prophecy, The Belief, The Purpose, The Source: aan het eind van deze duik in chaos weet niemand het nog.

Maar wat een duik. Heimwee naar de echte, ware realiteit is van geen tel meer, enkel die van 1 en 0 geldt in een universum van losgeslagen programma’s, systeemanomalieën en de noodzaak tot imperfectie: onze existentie zelf. Juist, deze geniale anomalie, wat producent Joel Silver ‘a thinking man’s action picture’ noemt, is niet vrij van pretentie: ligt daar niet Jean Baudrillards Simulacra and Simulation in Neo’s kamer? Voor filosofiehaters is het dus aanpassen of opkrassen, want met het woord ‘actie’ alleen kom je nergens. Voor filosofieminnaars gaat het intellectuele spel rond intentionalisme, doelgerichtheid, causaliteit, determinisme en het statuut van biologie, evolutionaire psychologie en wiskunde als de taal van de werkelijkheid allicht niet ver genoeg, want Neo – een expressieloze Reeves in topvorm – blijft halstarrig ‘het probleem’ stellen: keuze. Maar bedenk alvast dit: Reloaded is een Hollywoodfilm, geboren in een studio die vorig jaar Showtime uitbracht. En wees gerust, binnen de grenzen van virtuele cinema is Reloaded wel degelijk as far as you can get and one step beyond. Clones en Spider-Man, res -pectievelijk gemaakt met 120 en 139 miljoen, zijn mieren in de nageboorte van deze witte reus die met 127 miljoen de verwachtingen in Hollywood voorgoed herdefinieert en met Amerikaans entertainment speelt als was het zijn pocketgame (wat het ook is). Wilt u bigger? Morpheus gedraagt zich als Jezus en duwt zijn extatische sekteleden naar een seksuele rave against the machines in een uit Cecil B. Demille’s bijbelfilms weggeplukt stuk Zion. Wilt u more? Dat wil ook ex-Agent Smith die zichzelf eindeloos kopieert en het enigma voor Revolutions wordt (blijft u tot na de eindtitels, dan krijgt u één minuut trailer). Wilt u darker? Nadat zij Neo’s lippen even heeft uitgeleend aan Persephone (Monica Bellucci, zucht), eega van een francofiele cyberdemon, rijdt Trinity als spook zonder helm op een motor net niet uw brein, maar alle voorgaande car chases in de prak. It was inevitable.