Je speelt spelletjes met de typische verschillen tussen Vlaams en Nederlands. Hier spreekt de persoonlijke ervaring, allicht?

MARC REUGEBRINK: Ik ben een Nederlander die naar hier is gekomen om Belg te worden. Ik heb een Vlaamse vrouw en een Vlaamse dochter en ik zit na vijftien jaar nog zowat dagelijks klem met mijn Nederlandse uitdrukkingen. Net als Max neem ik Vlaamse uitdrukkingen over en corrigeer ik mezelf nadien. ‘Zij is daar gevoelig aan, eh, ik bedoel gevoelig voor…’ Grappig is dat ik in mijn vorige boek helemaal geen taalspelletjes wilde spelen. Toen het manuscript werd nagelezen door iemand die goed op de hoogte is van de verschillen tussen Vlaams en Nederlands haalde hij er zo vijftig gevallen van typisch Vlaams taalgebruik uit. Blijkbaar zorgt mijn verblijf hier ervoor dat mijn taal evolueert, en daar heb ik helemaal niets op tegen.

Heb je net als Max soms het gevoel dat men je als uitgeweken Nederlander een identiteit probeert aan te meten?

REUGEBRINK: Ik ben in het oosten van Nederland geboren, tegen de Duitse grens aan, en ik heb in Groningen gestudeerd, wat ook al ver weg is van Holland. In Vlaanderen is men niet echt enthousiast over Hollanders en ik deelde dat gevoel volledig. Typisch voor Hollanders is dat ze nooit over hun eigen identiteit nadenken. Die vinden ze vanzelfsprekend, of normaal, zoals Theo Maassen ooit in conference zei: de Nederlandse wapenspreuk zou helemaal niet ‘Je maintiendrai’ moeten luiden, maar wel: ‘Doe eens normaal, man.’ Walgelijk sujet vond ik die randstedeling, met zijn grote bek en zijn eeuwige gezellig doen, tot ik hier in Vlaanderen kwam en merkte dat ik toch wel heel veel trekken van die verdomde Hollander bleek te hebben.

En daar kom je nooit helemaal van af. Een Vlaming word je nooit?

REUGEBRINK: Ik heb de Belgische nationaliteit aangevraagd omdat ik vond dat ik hier wel belastingen betaalde, maar niet kon kiezen waar die belastingen voor werden gebruikt. Ik wilde hier ook kunnen stemmen. Dat was een heel formele reden om Belg te worden, maar ik besefte wel dat nationale identiteit iets emotioneels is. In België zal ik nooit kunnen terugverlangen naar de oerplek, want die is voor mij verbonden met Nederland en wat me met de paplepel is ingegeven. Ik zit vast aan mijn afkomst, en dat vind ik ook helemaal niet erg. Ik heb een hekel aan culturo’s die per se kosmopoliet willen zijn. Hugo Claus is wereldliteratuur precies omdat het streekliteratuur is, zeg ik altijd. Wat hij schreef, is hier geworteld, en dat hoort ook zo.

(M.V.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content