In deze nieuwe rubriek portretteert wekelijks een Interessante Medemens zichzelf in een tekening en enkele citaten.

*’Er zijn denkers en dansers, hoofdmensen en lichaamsmensen. Ik zie mezelf vooral als een denker, vandaar dat ik alleen mijn hoofd heb getekend. Mijn muziek wordt vaak met dansen geassocieerd, maar voor mij is het voornamelijk een intellectueel plezier. Ik dans uitsluitend met mijn hoofd.’

*’Ik heb mijn neus zo groot getekend omdat hij nogal groot uitgevallen is, en omdat ik de reuk zo’n onderschat zintuig vind. Zeker voor herinneringen. Toen mijn vader gestorven was, ging ik naar het ziekenhuis om de verpleegsters te bedanken voor hun goede zorgen. Het zicht van de kamer waar mijn vader wekenlang gelegen had, deed me niks. Maar toen de geur in mijn neus sloeg, barstte ik in tranen uit.’

*’Het meest geslaagd aan mijn zelfportret vind ik de ironische trek rond mijn mond. Daarin zit mijn levensvisie vervat. Ironie wordt vaak gezien als een teken van afstandelijkheid, maar dat is bij mij zeker niet het geval. Het is mijn wapen tegen faux sérieux, een van de grootste ziektes van deze tijd.’

*’Ik heb er geen probleem mee mezelf te tekenen, maar ik laat zelden of nooit foto’s van me nemen. Gewoon, omdat ik vind dat er mooiere dingen zijn om aan de wereld te tonen dan mijn kop. Mensen hebben het vaak over milieuvervuiling, geluidsvervuiling en lichtvervuiling. Maar er bestaat ook zoiets als beeldvervuiling, en daar probeer ik zo weinig mogelijk aan bij te dragen.’

*’Zwart-wit is nogal sober, ja. Maar als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het aan schreeuwerigheid. Vroeger verweet ik mezelf wel eens dat er te weinig contrast in mijn muziek zat. Dat ze te zacht was, te weinig uitgesproken en te eentonig. Maar met de jaren ben ik erachter gekomen dat dat gewoon in mijn aard ligt. Ik vraag liever beleefd om aandacht, dan erom te schreeuwen.’

*’Ik heb even overwogen om geen kop maar een buste te tekenen, met een ironische knipoog. Ik heb nooit te klagen gehad over gebrek aan erkenning – integendeel zelfs – maar zelf heb ik zelden last gehad van trots. Wie popmuziek maakt, mag niet anders dan bescheiden zijn, vind ik. Want popmuziek is per definitie onbelangrijk.’

*’Ik heb het moeilijk met verouderen. Ik word dit jaar vijfenzestig, maar ik kan me niet voorstellen dat ik dat echt zal vieren. Vanaf een bepaalde leeftijd krijgen verjaardagen iets ongelooflijk deprimerends, omdat ze je met je eigen sterfelijkheid confronteren. Ik las onlangs de drukproeven van de biografie die binnenkort over mij verschijnt, en dat voelde aan als één lange bijnadoodervaring.

Brusselaar Marc Moulin is muzikant, radiomaker en columnist. Met Placebo en Telex stond hij aan de wieg van de jazzhouse en de elektropop. Deze maand verschijnen zijn nieuwe soloplaat I Am You en de biografie Les Neuf Vies De Marc Moulin.

Opgetekend door Wouter Van Driessche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content