Is Arctic Monkeys nu al een belangwekkende band, of voorlopig slechtseen hele goede? Vraag het een willekeurige Limburger – laten we hemChokri M. noemen – en hij vindt de Sheffield Four alvast tóp. Zelf denken de vroege twintigers dat ze zich nog volop moeten bewijzen.

Of we zin hebben om straks headliner ArcticMonkeys te interviewen? Het is de laatste dag van Pukkelpop, roze olifantjes dansen op ons laptopscherm, dus poolapen kunnen er ook nog wel bij. Net vóór we twee ervan de hand schudden, waarschuwt de Belgische vertegenwoordiger van platenfirma Domino me dat zanger-gitarist Alex Turner niet meteen een spraakwaterval is, maar drummer Matt Helders des te meer. Het draait anders uit:in de met akelige tl-buizen verlichte cabine waarin we met het duo worden opgesloten, doet Turner hard zijn best om heldere antwoorden uit zijn vermoeide lijf te persen. Helders, de hiphopfanaat van de groep die zich ooit naar binnen lulde op een zwembadparty bij Puff Daddy thuis, valt daarentegen zowat staand in slaap. De hele ruimte davert nochtans onder het bassenbombardement dat N.E.R.D. vlakbij op het hoofdpodium afvuurt. Een geïmproviseerd interview aan de frontlinie.

Ik zag op de festivalweide een man die de hoes van ‘Operation: Mindcrime’ op zijn rug had laten tatoeëren, een plaat van de progmetalgroep Queensrÿche. Welke zouden jullie kiezen, als je echt móest? Ik de witte vanThe Beatles.

Matt Helders: Pff, is dat de moeite van het tatoeëren waard? O, juist daarom? Hey, je moet wel iets óver hebben voor de rock-‘n-roll, man! Ik kies The Black Album van Metallica! Neen, serieus: The Chronic van Dr. Dre. Zonder twijfel.

Alex Turner: Doe mij dan maar wat ik al op mijn rug heb stáán. ( Trekt zijn leren jekker uit en showt zijn T-shirt van ‘ Led Zeppelin II’)

Gefeliciteerd met ‘Humbug’. Géén gemakkelijke plaat, vind ik. Toch alleszins niet één waarop je je vuist…

Helders: In het gezicht van je vrienden wil planten?

In de lucht wilt slaan, wilde ik zeggen. Er staan geen ‘anthems’ op. Een weloverwogen keuze?

Turner: Niet echt. Ik zou om te beginnen al niet weten hoe je een anthem moet schrijven. Maar het klopt wel dat deze plaat wat tijd nodig heeft.

Het zijn songs die je moetleren kennen, ze springen je niet in de nek. Dat was evenmin een bewuste zet. Dit waren gewoon de tien nummers die het best bij elkaar pasten.

Jullie hebben de plaat deels opgenomen in de Mojavewoestijn met Josh Homme als producer: een beer van een vent én een van jullie helden. Het kan bijna niet anders of je moet je wat ge- intimideerd hebben gevoeld.

Turner: Je bedoelt dat we hem altijd gelijk hebben gegeven, zelfs als hij ongelijk had? Nah. We hadden hem al eerder ontmoet, dus het ijs was min of meer gebroken. Hij wilde ons niet als Queens Of The Stone Age laten klinken, en met die bedoeling hadden we hem ook niet gevraagd. Niet datwe veel bedoelingen hadden. Behalve: níét thuis in Engeland opnemen, zoals we altijd hadden gedaan.

Sommige zangpartijen hebben jullie ’s nachts onder de sterrenhemel opgenomen.

Turner: Ja. Alles was mogelijk. Je staat in de woestijn, het is donker, je bent omringd door heel veel, euhm, ruimte. Je bent vrij om te doen of te laten wat je wilt. Ik kon me geen ontspannender tijd en plaats inbeelden om een zangpartij in te blikken. Dat was precies wat we nodig hadden: een andere omgeving en nieuwe impulsen. Josh drong voortdurend aan op gitaarsolo’s. We verzonnen ze buiten, tussen de cactussen. Je hoefde maar de deur te openen en buiten te stappen om je hoofd te voelen leegstromen. Je staat daar in het niets. Heel inspirerend.

Zelf heb je niet altijd zoveel vertrouwen in je lyrics.Besef je wel hoe uitzonderlijk het is dat een groep evenveel voor haar teksten wordt geprezen als voor haar muziek?

Turner: Je kunt niet verwachten dat alles wat je op je achttiende schrijft nog overeind blijft als je drieëntwintig bent, denk ik. Ik krimp wel ’s ineen als ik aan deze of gene zin denk, maar wat doe je eraan? Schamen doe ik me voor geen enkele song. Maar ik word beter. Omdat ik een bredere kijk op de wereld heb gekregen. Ik hóéf niet enkel meer over kebab vans en indiedisco’s te schrijven, want ik ben geen tiener uit Sheffield meer: ik woon in New York nu. Dat is een ander leven, of op zijn minst een ander perspectief.

Hebben muzikanten die nummer 1-platen hebben gehad, met hun grote voorbeelden hebben gewerkt én in de keuken van Puff Daddy hebben gestaan eigenlijk nog dromen?

Helders: ( Schiet wakker) Sure. Ervoor zorgen dat de volgende plaat nóg beter is dan deze, en de daaropvolgende nóg beter. We hebben dit nooit als een carrière gezien, maar we willen wel goed zijn in wat we doen. Waar haal je anders je voldoening uit?

Turner: We zijn nog jong, maar toch hebben we al drie platen uit. Dat is een mooi fundament om op verder te bouwen. Ik probeer niet te veel stil te staan bij wat we al hebben gedaan. Welke groeimarge we nog hebben, dát houdt mij bezig.

Ik heb altijd te doen gehad met jullie oorspronkelijke bassist Andy Nicholson, die zodanig opgebrand raakte door het razendsnelle succes dat hij de groep moest verlaten. Komen jullie hem nog tegen?

Helders: Ik kan hem niet ontlopen, zelfs als ik zou willen! We spelen samen in een groepje: Mongrel. En aangezien hij nu een pub heeft en wij graag in die pub zitten, is het alsof hij nooit is weggeweest. Of hij spijt heeft dat hij niet meer in de band zit? ( Schouderophalend) Hij laat er geen tranen voor of zo. Seems ‘appy enough. Hij verdient zijn brood met iets wat hij graag doet, en wij ook. Wat mij betreft is hij net zo succesvol als wij.

Turner: Mooi gezegd.

Helders: Ja, hé? Jij bent niet de enige die goed met woorden overweg kan, hoor. ( Tot ons:) Voor de volgende plaat schrijf ik overigens de teksten.

Zul je het dan ook in nauwelijks bedekte termen over je mannelijkheid hebben, zoals Alex in ‘My Propeller’?

Helders: Heb ik dat goed gehoord? Nam jij net het woord ‘mannelijkheid’ in de mond?

Turner: Ja, dat deed hij. ( Snuift) Maar daar gaat die song helemáál niet over. Wél over uit een dal klauteren, moeilijkheden overwinnen.

Helders: Mánnelijkheid… Ja, nu je het zegt: daar zit wel een song in. Bedankt voor de tip, je hoort er nog van!

Arctic Monkeys

3/11, Lotto Arena, Antwerpen.

DOOR KURT BLONDEEL