Focus Knack hoort graag uw mening. Reacties zijn welkom op ons postadres, Focus Knack, Raketstraat 50b2, 1130 Brussel, of in onze mailbox, focus@knack.be. Elke inzending moet zijn ondertekend met naam en adres. Reacties kunnen worden geredigeerd en ingekort.

‘TUSSEN HEMEL EN HEL’

STEFAAN WERBROUCK OVER ‘LOST’ IN FOCUS KNACK NR. 35

‘Fanmail’

Lezer Olivier Van den Broeck in Mailbox focus knack nr. 39

Verloren voor ‘Lost’

Als je de euforische artikels in de geschreven pers en op het internet mag geloven, dan verbeeldt ‘de topserie’ Lost een diepgravend survivalavontuur en is het een emotrip vol filosofische bespiegelingen en metaforische betekenissen. Helaas: na zes afleveringen is het misschien nog te vroeg om een definitieve balans op te maken, maar de eerste indrukken zijn ronduit ontgoochelend. Lost is vakkundig in elkaar gestoken, dat wel, maar voor de rest is en blijft het een oppervlakkige, steriele soap met jonge, afgelikte personages zonder veel allure, vermoeiende flashbacks en een zweverige verhaallijn. Realistisch? Verre van: honger, dorst, ziektes…, de reële ontberingen van gestrande drenkelingen komen nauwelijks aan bod. In plaats daarvan krijgen we een brave, X-filesachtige exponent, vol klassieke cliffhangers en uitgemolken mysterieuze dreigingen. Nu ja, we hadden het kunnen weten: de commerciële tv-omroep en producent ABC is tenslotte eigendom van The Walt Disney Company.

Er steekt tegenwoordig meer kwaliteit in tv-series dan in films, wordt beweerd. Onterecht! Wie Castaway gezien heeft (of Hell In The Pacific of zelfs The Bounty), weet wat ik bedoel. De horror van een verwilderde, in existentiële crisis verkerende Tom Hanks (de scène waarin hij met een ijsschaats een rotte tand probeert te trekken!) beklijft meer dan de simpele, 26 afleveringen lang gerokken vraag wat er nu eigenlijk ruist in het struikgewas.

Buikgevoel

Filmrecensent Dave Mestdach werd enkele weken geleden in deze rubriek de hemel in geprezen door een student filmwetenschappen, omdat ‘hij probeert zijn liefde, kennis en hoop door te geven aan de doodgewone bioscoopbezoeker’. Mijn klomp brak terstond! Als ik ontoegankelijke formuleringen als ‘kleverige schmalz’, ‘offbeat-Americana’, ’theatrale exclamatio’s’ en vergelijkingen met ‘Claire Denis en Andrei Tarkovsky’ (wie?) lees, stel ik hoogstens vast dat de kloof tussen de elitaire eruditie van de kenners en het oprechte buikgevoel van de doodgewone bioscoopbezoeker steeds groter wordt. Volgens jullie recensent is er nauwelijks nog een film het bekijken waard – tenzij de laatste van de broers Dardenne uiteraard! L’Enfant is inderdaad oké, maar vier sterren voor nog maar eens ‘Het leven zoals het is in Seraing’ vond ik toch wat van het goede te veel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content