Padden uit de hemel – Paul Thomas Andersons magnifieke fresco over leven en leed in de San Fernando Valley is nu ook op Blu-ray te bewonderen.

1999

Film: ****

Extra’s: **

(A-Film)

Na Hard Eight (1996) en Boogie Nights (1997) wisten we dat Paul Thomas Anderson talent zat had, maar met Magnolia werd hij met voorsprong de grootste Amerikaanse regisseur van zijn generatie. Zelfs als je deze ruim drie uur durende quasi Bijbelse supersoap na tien jaar opnieuw bekijkt, is het een verpletterende ervaring. De gulzige film zit volgestouwd met voldoende intens dramatische personages, verbijsterende acteerprestaties, filmische vondsten, emotionele climaxen en ambitieuze ideeën om een half dozijn bioscoopprenten mee te vullen.

Magnolia speelt in de San Fernando Valley in Los Angeles, waar Anderson opgroeide, en volgt in negen verhaallijnen het wel en vooral het wee van elf hoofdpersonages en nog een handvol nevenpersonages. Alles speelt zich af op één felbewogen en atypische Zuid-Californische dag en nacht waarin het aanhoudend pijpenstelen regent.

De meeste personages worden geobserveerd tijdens een crisis in hun bestaan, terwijl ze de controle verliezen of volledig klem zitten waardoor ze tot de gekste dingen in staat zijn. Veelal zien we hoe ze hun moed moeten bijeenrapen om iets te doen waarvoor ze doodsbang zijn: voor een superbegaafde tiener is dat een tv-quiz verliezen, voor een schuchtere politieman (John C. Reilly) een afspraakje maken met een gelijkgestemde eenzame ziel en voor een stervende tv-presentator (Philip Baker Hall) het contact met zijn getraumatiseerde dochter (Melora Walters) herstellen. Allemaal sukkelen ze met de liefde en relaties. Spijt, vergiffenis, verlossing, de spelingen van het lot en de last van het verleden zijn de overheersende motieven. De beelden zijn tot in hun diepste vezels doordrongen van pijn, verdriet en melancholie.

Er valt zoveel te beleven in deze wervelwind van emoties dat iedereen wel zijn favoriete moment heeft. Maak je keuze: de agonie van Jason Robards, de ontreddering van Julianne Moore die in een apotheek schreeuwt: ‘I sucked so much cock.’, Philip Seymour Hoffman die aan de telefoon smeekt: ‘This is the scene in the movie where you help me out… This is that scene.’ , of kabelprovocateur Tom Cruise die tijdens een interview door de mand valt. En dan hebben we het nog niet over de verbazend apocalyptische finale waarin de padden met duizenden uit de hemel vallen.

Wat de film echt groots maakt, zijn echter niet zozeer die bijzondere momenten als wel de quasi muzikale wijze waarop ze met elkaar verbonden zijn. Anderson maakt gebruik van beeldrijmen, songs van Aimee Mann die de personages van elkaar overnemen, slimme transities en virtuoze Steadicamwandelingen door gangen en gebouwen om alle verhaallijnen, personages en gedeelde emoties in één aanhoudende stroom door elkaar te weven.

Anderson speelt nooit op veilig, maar neemt voortdurend risico’s. Nooit is hij bang om op zijn bek te gaan. Zoals de grote melodramameesters van weleer (Douglas Sirk, Frank Borzage) en zijn mentor Robert Altman beseft hij dat alleen wie het ridicule riskeert het sublieme kan bereiken.

Trakteert op KNACKFOCUS .BE : Win 5 Blu-rays van Magnolia. Zie pagina 6.

Patrick Duynslaegher