‘Naar een opname luisteren, is zoals ontucht plegen bij een foto van Marlène Dietrich’, aldus de grote dirigent Sergiu Celibidache. Platen zijn een plezier, maar ook een plaag: voor je het beseft, kom je je deur niet meer uit. Deze klassieke platen moeten u binnen de twee weken in de zaal krijgen.

DE KLASSIEKE PLAAT: DEBUSSY, LA MER

Los Angeles Philharmonic, Esa-Pekka Salonen (Sony)

Het Concert: Symfonieorkest van de Munt, Kazushi Ono

2/5, 20 uur, PSK, Brussel, demunt.be

Het zou niet mogen en ik ben er dan ook niet trots op, maar het is niet anders: ik vind het nooit helemaal fijn wanneer Amerikaanse orkesten ons iets over Europese muziek komen leren. Ze hebben er wel altijd een Europese dirigent voor nodig, maar toch: de Tweede Symfonie van Brahms met Cleveland Orchestra onder Von Dohnanyi, Stravinski’s Le Sacre du printemps met Chicago Symphony onder Boulez… Beter wordt orkestspel niet. Een van de sterkste voorbeelden die ik op plaat ken, is La Mer, de symfonie van Debussy, door Los Angeles Philharmonic en zijn toenmalige Finse chef Salonen. Op Sony, toen dat label nog echt zijn nek uitstak voor klassiek én de allerbeste opnameleider voor orkest in huis had. Als u die plaat nog vindt: meteen kopen, alleen al voor de climax aan het einde van het eerste deel. En vindt u dan mooi wat u hoort, moet u op 2 mei naar het PSK in Brussel, waar het Symfonieorkest van de Munt onder andere La Mer mag spelen onder zijn vroegere, erg gemiste chef Kazushi Ono. Die werd enkele jaren geleden verrassend weggestuurd, tegen de wil van het orkest in, wat dit concert zeker een aparte hartslag zal geven.

DE KLASSIEKE PLAAT: GERSHWIN, SUMMERTIME (UIT PORGY & BESS)

Leontyne Price, The ultimate collection (RCA)

HET CONCERT: SINGER PUR

24/4, 20 uur, deSingel, Antwerpen, desingel.be

De lyrische sopraan Leontyne Price was een van de eerste zwarte artiesten die het tot solist in de New Yorkse Metropolitan schopte, en tot vandaag een van de weinige zwarte artiesten in de klassieke Hall of Fame. Ze was vooral bekend om haar grote rollen in de opera’s van Verdi en Puccini. Maar het was in 1952, toen ze de rol van Bess in George Gershwins Porgy & Bess mocht zingen in een prestigieuze tourneeproductie, dat haar ster voorgoed aan het rijzen ging. Op deze dubbele verzamelplaat staat uiteraard veel romantische opera, maar voor mij is het de hemelsbreed stralende versie van Summertime die erboven uitsteekt. Price zingt uiteraard volgens alle conventies van het operagenre, maar in de blue note in de zin ‘so hush, little baby, don’t you cry’ hoor je de hele geschiedenis waaruit ze is voortgekomen. Nu is Summertime een van de meest gearrangeerde songs ooit, en ook in het verjaardagsprogramma van het nu 20 jaar oude a-cappellaensemble Singer Pur, te gast op 24 april in deSingel, vindt u het terug. Netjes gezet in close harmony, zonder twijfel. Eveneens een aanrader, dit concert, maar natuurlijk wel anders.

RUDY TAMBUYSER