De Ierse singer-songwriter Luka Bloom (53) – né Barry Moore – heeft net ‘Eleven Songs’ uit. Op 5 november concerteert hijin Het Depot in Leuven, de week nadien doet hij ookAntwerpen, Hasselt, Roeselare, Brussel, Turnhout en Gent aan. Meer info: lukabloom.com.

Dit ben ik in de kleedkamer, wachtend tot ik het podium op moet. Alles is ‘gezellig’, want iedereen in de zaal heeft Eleven Songs gekocht, mijn nieuwe plaat én mijn beste album tot nu toe. Die grijns van oor tot oor is dus geen toeval. Ik ben een gelukkige mens. Als ik gitaar speel, ben ik altijd een gelukkige mens.

‘Gezellig’ is mijn favoriete woord in het Nederlands. Ik heb een Hollands lief gehad, ik versta dus wel een mondje Nederlands. ‘Uitstekend’, ’te gek’, ‘geweldig’: allemaal perfecte woorden om op een podium je keel te schrapen. Maar mijn favoriete woord blijft toch ‘gezellig’. Het is een woord dat zowel de sfeer in een kamer kan beschrijven als het gevoel dat je bij iemand hebt of de atmosfeer die een stad uitstraalt. Als je zoals ik maar weinig woorden in het Nederlands kent, is het fijn om er een te hebben dat je altijd en overal kan gebruiken. Je moet het ook nooit verder uitleggen: hoe vaag het ook is, op een of andere manier begrijpt iedereen wat je bedoelt. Jammer dat er zo geen woord in de Engelse taal bestaat. ‘ Cosy‘? Neen, dat komt niet eens in de buurt. ‘Gezellig’ is een veel groter woord.

Er moest een gitaar op het zelfportret staan. Rudi, de zwarte akoestische Alvarez en mijn favoriete gitaar, om precies te zijn. Een gitaar is een deel van mijn lichaam, net als een arm of een been. Ik speel gitaar sinds mijn negende, dus dan geraak je er wel aan gehecht. Wat? Heb ik ooit gezegd dat ik niet van zangers met een gitaar houd? Kan ik me nauwelijks voorstellen. Ik zal waarschijnlijk bedoeld hebben dat ik zelf niet naar singer-songwriters luister. Op de vroege Van Morrison na zijn er weinig mannen met gitaar die me kunnen boeien. Nee, geef mij dan maar de oud-muziek van de Tunesiër Anouar Brahem.

Dit moet mijn eerste tekening in veertig jaar zijn, schat ik. Ik maak geen grafische kunst. Ik maak muziek. Mij om een zelfportret vragen, is dus alsof je Picasso verzoekt een liedje te zingen. Dat gezegd zijnde: stiekem vond ik het wel leuk om eens etwas anderes te doen. Het voelde heel even alsof ik weer op de lagere school zat. Gezellig.

Geert Zagers