Love and Monsters

Op Godzilla vs. Kong, een monsterhit in de VS, is het hier nog wachten tot de bioscopen eindelijk opnieuw opengaan, maar er lopen genoeg filmmonsters rond om de tijd mee te doden. In Monster Hunter, de zoveelste gameverfilming van Paul W.S. Anderson, moeten Milla Jovovich en Ron Perlman het tegen gigantische monsters opnemen. Stukken sympathieker en toegankelijker is Love and Monsters van de Zuid-Afrikaan Michael Matthews: half monsterfilm, half coming-of-agekomedie over een zachtaardige jongen die zijn eerste en enige lief al zeven jaar niet meer heeft gezien. Voor dat laatste bestaat een goede reden. Nadat een planetoïde aan flarden is geknald zijn insecten, kreeftachtigen, amfibieën en andere koudbloedige wezens reuzegroot geworden, waardoor de mens onderaan de voedselketen is beland. De zachtaardige jongen is het beu om in een bunker te leven en trekt de gevaarlijke buitenwereld in om de kolonie van zijn lief te bereiken. De voice-over met zijn pseudo-sarcastische commentaar op de gebeurtenissen werkt meer op de zenuwen dan op de lachspieren. De plot is geen voltreffer en de hoofdrol voor een superslimme, dappere hond illustreert dat dit een crowdpleaser moest worden. Maar we zeuren niet. De confrontaties met XL-padden, -slakken en -zandwormen steken goed in elkaar en zorgen voor wat Jurassic Park-achtige filmpret.