1 Je bent de in het buitenland vaakst gespeelde toneelauteur van Nederland. Waarom ging je tien jaar geleden opeens een roman schrijven?
Lot Vekemans:Een bruidsjurk uit Warschau, mijn eerste roman uit 2012, groeide uit een toneelstuk. Ik zeg zelfs weleens dat die roman een mislukt toneelstuk is, want de tekst vlotte niet en ik was heel erg zoekende. Ik wist heel weinig over een van de hoofdpersonages, en daarom ben ik die beginnen te onderzoeken in een monoloog die uiteindelijk de roman werd. Dat was een interessante ervaring. Zo werkte ik opeens met een veel grotere spanningsboog. Het smaakte naar meer, en zo vatte ik het idee op voor De verdwenene. Deze roman is gegroeid uit een verhaal dat een vriendin me vertelde over haar familie, waarin al generaties lang broedervetes aan de gang zijn. Ik wou uitzoeken hoe zoiets kon, en zo kwam ik bij twee broers uit. De een woont in Canada, de ander in Nederland. Ze zien of spreken elkaar niet, behalve een keer per jaar.
2 Toon je ook niet hoe familie een gevangenis kan zijn? Zelfs al ga je aan de andere kant van de aarde wonen, dan nog ben je er niet van verlost.
Vekemans: Dat is natuurlijk een theatraal gegeven. Veel theater gaat over families. Ik vind het interessant hoe een familie als kleinste sociale systeem haar leden kan gevangenhouden in wat ze wensen en dromen. Je familie is vaak een obstakel in je drang naar zelfrealisatie. Dat is wat Simon ervaart, en de enige manier die hij ziet om daaraan te ontkomen is zich verbergen aan de zijlijn van het leven. In die zin is hij net zo goed als Daan een verdwenene. Al geef ik hem op het einde wel de richting aan naar een mogelijke uitgang. Dat vind ik belangrijk, zowel in een toneelstuk als in een roman: dat de hoofdpersonages op het einde de kans hebben om een andere keuze te maken.
3 Personages staan centraal in De verdwenene. Komt hier toch weer de toneelschrijfster bovendrijven?
Vekemans: Absoluut. Ik ben gewoon iemand die van personages houdt. Ik wil ze begrijpen. Mijn schrijven is altijd een weg naar het binnenste van die personages. Zo bekeken is het schrijven van een roman voor mij niet zo anders dan het schrijven van een theatertekst, behalve dat ik natuurlijk veel moet toevoegen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
