Tine Hens

Elke donderdag, 21.20 – een

Ik weet niet precies hoe Los Zand zal eindigen, maar het zal niet goed zijn. Niet voor de vriendschap, niet voor de liefde, niet voor de 4×4 en zeker niet voor het kapsel van Lotte Pinoy. Wat een idee ook, om je leven in handen van zo’n dichtgetimmerd communicatiekanaal als Vincent (Matthias Schoenaerts) te leggen. Hij mag dan al een man met een plan zijn, dat is Geert Bourgeois ook. Net zoals bij veel mannen met plannen is vriendschap bij Vincent vooral een goedkope manier van chantage. ‘Ik dacht dat je mijn vriend was’, wordt er gemompeld, en dan is alles mogelijk. Vrienden kopen een ticket naar Namibië, zwijgen erover tegen hun geliefden en banjeren op een motor door het stof. De vraag is nog wie wie gebruikt in Los Zand. Het lijkt daar één grote orgie van gebruik en misbruik te worden. De meiden mogen dan al aan elkaars armen en nek hangen en kirren dat ‘hun mannen toch wel veel missen’, ook daar komen de haren in de boter bovendrijven.

Spannend, zeker en vast. Alleen spijtig dat de suspense tijdens de dialogen snel verdwijnt. Los Zand moet het niet hebben van een spitant spel der taal, en is op zijn best als er niets wordt gezegd. Er is trouwens nauwelijks tijd om te praten. Als een uit de hand gelopen experiment lapt Los Zand de wetten van tijd en ruimte aan zijn laars. Het schiet van hier en nu naar gisteren en twee maanden geleden, en van Oostende naar Antwerpen en Zuid-Afrika. Het lijkt alsof een bende dronken aliens aan de knoppen zat. Een kijker kan daar wel van onder de indruk raken. Wat een vaart! Wat een kunst! Wat een salto mortale! Een vervelende toeschouwer stelt zich echter de vraag of Los Zand meer is dan dit uitbundige montagefeestje?

‘Het zijn toch goede acteurs’, deelde mijn buurman me zondagochtend mee. Dat is waar. Over de kwaliteit der hoofdrolspelers geen slecht woord. Maar acteren die goede acteurs ook goed? Of beter: krijgen ze de kans om binnen dat razende heen en weer flitsen iets te ontwikkelen dat op een personage lijkt? De meisjes hebben tot nu vooral gezucht dat Namibië werkelijk a-dem-be-ne-mend is; de jongens vechten zich op hun motor een weg door al dat losse zand. Verder wordt er opvallend veel met de ogen gedraaid, met de handen door het haar gegaan, met de vuisten op gezichten geklopt en door het huis geijsbeerd, plus nog meer gezucht en bezorgd gekeken. Echt vrolijk word je er niet van.

Ik weet niet of het daardoor komt, maar mij lijkt Los Zand ongemakkelijk veel op de gemiddelde professionele bodybuilder: perfect geolied, met indrukwekkende spieren en een ernstig gezicht en voor de liefhebbers van gespannen aders zeker mooi om te zien. Als de lucht uit het lijf is verdwenen, blijft er echter niet veel meer over dan een slap omhulsel. Ik ben bang – maar het kan een vorm van pathologisch cynisme zijn – dat de vaart van de montage niet meer is dan de anabolica om Los Zand op te pompen en dat de serie op het einde als een mislukte soufflé in elkaar zal zakken.Iets wat de beste bodybuilder kan overkomen.

Tine Hens

Lees nog meer recensiesen bedenkingen in deblog Testbeeld op

‘Los Zand’ lijkt op de gemiddelde bodybuilder. Voor de liefhebbers mooiom te zien, maar als de lucht is verdwenen, weinig meer dan een slap omhulsel.