LIJNRECHTERS VAN DE HIPHOP

QUESTLOVE (midden, met afro) en THE ROOTS. Stevige wortels voor de urban music-boom.

Hiphop zonder bling of swag, maar stevig verankerd in de klassieke soul- en funktraditie: Questlove en zijn multifunctioneel dansorkest The Roots, een van de beste livebands op de planeet.

In de jaren zestig legden The Funk Brothers er duchtig de pees op bij Motown. Het slavendrijverstempo op Marvin Gayes IHeard It through the Grapevine? De dreigende, minimale funkbaslijn van The Temptations’ Papa Was a Rolling Stone? De verschroeiende groove van Martha Reeves’ Heatwave, het opgewekte pianogepingel doorheen Baby Love van The Supremes? Allemaal signed, sealed en delivered door The Funk Brothers. In Memphis drukten de minder anonieme Booker T & The MG’s hun stempel op de southern soul via het Staxlabel. Otis Redding, Wilson Pickett, Sam & Dave en Bill Withers hebben hun grootste hits te danken aan de karakteristieke zwoele MG’s-sound. Beide bands tekenden mee de blauwdruk van funk en soul. Als er één groep verdient hun opvolgers genoemd te worden, dan wel The Roots, rond 1987 opgericht in de suburbs van Philadelphia.

Wacht eens even, The Roots, is dat niet die bende instrumentale hiphoppers? Zijn dat niet die volbloed funkateers die ooit een radiohitje scoorden met The Seed 2.0, origineel dan nog een song van de vergeten Cody Chesnutt? Dat zijn ze, maar het collectief rond drummer-producer Ahmir ‘Questlove’ Thompson en rapper Tariq ‘Black Thought’ Trotter is meer dan het zaadje dat ze negen jaar geleden in ons collectief bewustzijn hebben geplant. Sinds 1993 werkt de groep aan een stevig oeuvre – de albumteller staat sinds vorig jaar op tien – maar vooral als huurlingen in dienst van derden hebben ze een niet te versmaden reputatie. The Roots zijn de lijnrechters van de hiphop: buitenbeentjes die bling noch swag hoog in het vaandel voeren, maar van aan de zijlijn hun invloed laten gelden. Meer nog: The Roots zijn instrumental in de evolutie van de hedendaagse urban music.

Nog eentje, voor we de loftrompet weer in haar kist opbergen: The Roots zijn een van de beste livebands op de planeet. Hiphop heeft een kwalijke livereputatie. Artiesten dagen vaak te laat of helemaal niet op, en beperken zich op het podium vaak tot eindeloze rondjes verbaal gesnoef en schreeuwerig gebral. Een dj en drummachine vullen de gaten wel. Desnoods tover je een hologram tevoorschijn. Niet zo bij Questlove en zijn troepen.

Laat er geen twijfel over bestaan: Questlove, de grote, zwarte, vriendelijke reus met een vervaarlijk uitziende afro, is de ruggengraat van The Roots. Een muzikale gourmand, geduchte vinylverzamelaar, gevierde producer, twitteraar en allround muzikant en coach in dienst van onder meer D’Angelo, Erykah Badu (snor gerust het tijdloze Come to Me nog eens op), John Legend, Common, Joss Stone, Fiona Apple, J. Dilla, Zap Mama, Jay-Z, Duffy en recent nog Joe Jackson, op diens eerbetoon aan Duke Ellington. Toen soullegende Betty Wright een comebackplaat op de rails zette, duldde ze maar één band in de studio: The Roots. Toen de Beastie Boys in april dit jaar gevierd werden in de Rock and roll Hall of Fame kon er maar één groep de ceremoniale festiviteiten in een perfecte baan leiden: The Roots.

Het mooiste in memoriam na de dood van Beastie Boy MCA, een maand later, kwam van de hand van Questlove. In één lange stream of consciousness haalt hij op de blog Okayplayer.com herinneringen op aan hun gezamenlijke stadiontournee in 1995: ‘Dé leerschool die me op weg heeft geholpen in deze business’, aldus de drummer. De passie voor sneakers, voor obscure, veel te dure funksingles en voor de oude muziekshow Soul Train op VHS-tape: Ahmir Thomspon dankt de Beastie Boys voor hun invloed, en ondertussen doet hij zijn pet af voor misschien wel de belangrijkste les die het trio hem leerde: dat onderbroekenlol en infantiele kwajongensstreken nooit spiritualiteit en engagement in de weg hoeven te staan. Want dat zijn The Roots ook: politiek geëngageerde jongens, die nooit verlegen zitten om een statement. Hun achtste album, Rising Down (2008), een aardedonkere hiphopreflectie over armoede, politiecorruptie en klimaatproblematiek, lieten ze dag op dag zestien jaar na de vernietigende rassenrellen in Los Angeles van 1992 op de wereld los. Ook nu The Roots bijklussen als huisorkest van de populaire talkshow Late Night with Jimmy Fallon op NBC kunnen ze het provoceren niet laten: toen de aartsconservatieve Republikeinse presidentskandidate Michele Bachmann te gast was, werd ze warm welkom geheten met een fragment van Lying Ass Bitch van de cross-overband Fishbone. Hoe zou het trouwens nog met De Laatste Showband zijn?

THE ROOTS – 30/7, Rivierenhof; 6/8, Lokerse Feesten

VOLGENDE KEER : The Specials (9/8, Lokerse Feesten)

DOOR JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content