MOSLIMBROEDERS. Nabil Ayouch schudt een explosieve cocktail van armoe, corruptie en geweld in het broederdrama Les Chevaux de Dieu.
Nabil Ayouch met Abdelilah Rachid, Abdelhakim Rachid, Hamza Souidek
Als Nabil Ayouch’ vierde langspeler iets duidelijk maakt, dan is het wel dat opgroeien in Sidi Moumen, een ruige achterbuurt van Casablanca, allesbehalve een lolletje is. Armoede, corruptie, drugs en (seksueel) geweld zijn er dagelijkse kost, en voor straatjongens als Hamid en zijn broer Yachine is het hopen om op de hobbelige weg richting volwassenheid niet al te veel blutsen en builen op te lopen.
Op steun van hun familie – met een pa die de klok rond tv gaapt, een moeder die blind is voor hun zonden en een autistische broer – hoeven beiden alvast niet te rekenen, terwijl de overheid zich geen ruk van hun lot aantrekt en extreme moslims, die de jihad ook in Marokko hopen te importeren, alsmaar meer aanzien winnen.
Geen wonder dat Hamid, die na een gevangenisstraf ‘bekeerd’ terugkeert, de dope inruilt voor de Koran en zijn trainingspak voor een djellaba. Uiteindelijk weet hij zelfs zijn drie jaar jongere broer te overhalen om ‘een paard van God’ te worden. En dat door zich met een bommengordel richting paradijs te blazen.
Ayouch (vooral bekend van Ali Zaoua, prince de la rue uit 2000) en scenarist Jamal Belmahi baseerden zich op de terreuraanslagen in Casablanca die in 2003 aan 45 mensen het leven kostten. Een terreurthriller of documentair ogende reconstructie hoef je echter niet te verwachten. Wat je krijgt, is een energiek geschoten en overtuigend vertolkt opgroeidrama uit de Marokkaanse mean streets, een dubbelportret dat weigert zijn personages te veroordelen of vrij te pleiten en focust op een verziekt klimaat waarin zieke ideeën kunnen gedijen. Bovendien wordt geen enkel heikel topic uit de weg gegaan; van het falende moslimpatriarchaat over de corruptie bij de flikken tot en met homoseksualiteit, in het traditionalistische Marokko nog steeds bij wet verboden.
Met zijn beweeglijke camera, vuilbekkende tienercast en brutale straatpoëzie roept het eerste en beste deel soms echo’s op van de Braziliaanse favelakroniek Cidade de Deus, zonder evenwel te verzanden in een geweldorgie of kleurenfilterspektakel. In het tweede deel komt Ayouch’ camera meer tot rust en wordt de toon reflexiever, wat strookt met de evolutie van de personages: Hamid en Yachine zijn inmiddels volwassen geworden en raken alsmaar meer in de ban van hun extremistische ersatzfamilie, die hen inprent dat ‘Al Qaeda steunen de plicht is van elke goede moslim’.
Dat niet alle acteurs op hetzelfde, intense niveau van de twee leads Abdelilah en Abdelhakim Rachid staan te acteren – ook in het echte leven broers trouwens. Of dat de slotact wat compacter had gekund, zijn daarbij slechts voetnoten. Zelden werd je immers zo’n levendige, doordachte en bovenal plausibele inkijk gegund in de coulissen van Sidi Moumen, dat zongebleekte hellegat waar martelaars worden gekweekt met armoede, geweld, corruptie en religieuze waanzin als gulzig gebezigde groeistoffen. Salaam aleikum.
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
