Zaterdag 15/1, 23.55 – Canvas. Pablo Trapero met Martina Gusman, Elli Medeiros, Rodrigo Santoro. ARG 2008.
Horen kinderen thuis achter tralies? Kunnen moeders in detentie hun koters zelf opvoeden? Of worden ze toch beter van elkaar gescheiden? Het zijn enkele vragen die doorschemeren in Leonera (Spaans voor ‘Leeuwenkuil’), een beklemmend en dramatisch vrouwenportret waarin een toekomstige moeder in een speciale vleugel in een walgelijke gevangenis in Buenos Aires terechtkomt.
Die moederafdeling is meteen de voornaamste locatie van dit gevangenisdrama. Leonera maakt trouwens gebruik van de codes van de zogenaamde Woman in Prison-films, een genre dat vooral populair was in de jaren 70, zij het dan in de vorm van meer sadistische en voyeuristische exploitationfilms.
Het werk van de Argentijnse regisseur Pablo Trapero heeft echter altijd meer aangeleund bij het Italiaanse neorealisme, waarbij humor en harde realiteit elkaar afwisselen. Denk maar aan zijn debuut Mundo grúa, rond een werkloze die het als kraanman probeert, aan El bonaerense, over corruptie bij de politie in Buenos Aires, of aan de familiale roadmovie Familia rodante.
Diezelfde zin voor authenticiteit en maatschappijkritiek vind je ook terug in het hardere Leonera, dat hij opnieuw met niet-professionele acteurs heeft gedraaid. De film begint als een vrolijk kinderliedje, maar een minuut later zit je al midden in een thriller. Of Julia (Martina Gusman, Trapero’s vrouw en producent van de film) nu schuldig is of niet, wordt in het midden gelaten. Wat Trapero interesseert, is de moederliefde.
De diepe band tussen moeder en kind komt tweemaal terug: eerst in de moeilijke relatie tussen de wanhopige Julia en haar bedroefde moeder (Elli Medeiros, ooit zangeres van de Franse punkband Stinky Toys), vervolgens in de voor Julia cruciale band met Thomas, haar zoontje dat volgens de Argentijnse wet tot zijn vierde verjaardag bij haar mag blijven.
De subtiel acterende Gusman is opnieuw te zien in Trapero’s nieuwste Carancho. De film lijkt wel een variant op David Cronenbergs Crash en Scorsese’s Bringing Out the Dead, maar dan vanuit het idee dat achter elke tragedie een industrie schuilt. Door het hoge aantal auto-ongevallen zijn in Argentinië de slachtoffers immers het brood op de plank van corrupte verzekeringsmaatschappijen.
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
