Maandag 14/9, 22.40 – Vijftv

Terwijl ze op VT4 met flair de complexloze onzin van Hole in the Wall aan elkaar schatert, laat Roos Van Acker zich van een veel ernstiger kant zien op Vijftv. Voor het programma Leefwereld ging ze in Burundi vaststellen in wat voor benarde situaties vrouwen er vaak leven.

Leefwereld in beweging gaat vijf weken lang de wereld rond, gul gesponsord door federaal minister van Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel, om ter plekke vast te stellen dat er nog bergen werk te verzetten zijn. Sophie Dewaele trok naar een Handicap Internationalproject in Vietnam, Evy Gruyaert reisde met Max Havelaar naar Ecuador, Annelies Rutten met Trias naar Oeganda en Sandrine bezocht een SOS Kinderdorp in Burundi. Maar Roos Van Acker bijt de spits af met een bezoek aan 11.11.11 in datzelfde land.

‘Ik ga het eerlijk toegeven: ik heb vooraf moeten opzoeken waar Burundi op de kaart lag. Ik dacht dat het een woestijnland was. Mijn mond viel dus open bij het zien van die prachtige natuur. En hij viel ook open toen ik zag dat het land nog zwaar aan het bekomen is van de burgeroorlog. Vooral vrouwenhebben het er moeilijk, hun levenis er minder waard dan een fiets’, vertelt Roos met vuur en verontwaardiging.

In de trailer zien we jou meermaals in tranen. Greep het je echt zo aan?

Roos Van Acker: Ja, als vrouw was ik echt aangedaan. We bezochten onder meer de organisatie Association Femmes Juristes. Dat zijn tot advocaat opgeleide vrouwen die hulp bieden aan Burundese plattelandsvrouwen die niet eens afweten van een beter bestaan. Hun leven heeft er echt geen waarde. Ze hangen helemaal af van hun man, ze kunnen geen grond bezitten en als ze verkracht worden dan worden ze verstoten. Een vrouw, Violet, was zo moedig om voor onze camera te getuigen hoe ze verkracht werd en er aids aan overhield. Terwijl ze haar verhaal deed, stond het hele dorp dat haar verstoten heeft er gewoon op te kijken. Dat maakte me zo nijdig en zo gefrustreerd.

Vorig jaar zei je in een interview dat je ervan droomde om toen nog presidentskandidaat Obama te volgen. Brengt ‘Leefwereld’ je een stap dichter bij die journalistieke droom?

Van Acker: Ja, bij Peking Express kregen we wel eens het verwijt dat we met onze vuile voeten door zo’n land trokken zonder er oog te hebben voor de omstandigheden waarin de mensen daar leefden. Nu zijn er geen oogkleppen. Al had ik ook bij deze reportage weleens discussie met de makers. Zo zal je zien dat men mij op een aangrijpend moment echt niet moet komen lastigvallen voor een reactie.

Overweeg je soms zelf om voor een ngo enkele jaren in het buitenland te gaan leven?

Van Acker: Eerlijk waar, daar heb ik in Burundi verschillende keren aan zitten denken. Ooit wil ik dat echt doen: me ergens twee, drie jaar inzetten voor een ngo. Ik moet eerst alles wat me overkomen is op een rijtje zetten (Van Acker verloor deze zomer haar vader aan kanker, red.) en daarna ligt voor mij de toekomst helemaal open.

(H.V.G.)