Bruno Podalydès,met Denis Podalydès, Jean-Noël Bruté, Sabine Azèma, Pierre Arditi, Michael Lonsdale, Olivier Gourmet

Gaston Leroux, dichter, journalist en romanschrijver, stierf 76 jaar geleden, amper twee jaar nadat hij de eerste adaptatie (met Lon Chaney) van zijn Le Fantôme de l’Opéra had kunnen bekijken. Dat horrorverhaal zou zijn meest befaamde en meest verfilmde werk worden, maar de eerste Leroux-bewerking was Le mystère de la chambre jaune van Emile Chautard, uit 1912. In 1930 en 1948 deden Marcel L’Herbier en Henri Aisner die nog eens over, maar dan werd het een halve eeuw stil. Tot Bruno Podalydès, die als kind door L’Herbiers film werd betoverd, een gravure zag in de oorspronkelijke romaneditie: vanuit een bos, achter een groep bomen, lijkt iemand een drietal mensen te bespieden die een paviljoentje betreden. Le mystère de la chambre jaune is een fascinerende, maar misschien niet altijd even ritmische ode aan de ouderwetse policier à énigme, waarin de rationele speurtocht wordt afgezet tegen het schijnbaar magische raadsel van een misdaad, de fantasie van betrokkenen en de bedrieglijkheid van onze perceptie. Met evenveel heimwee naar Kuifjes Les bijoux de la Castafiore als naar de door surrealisten aanbeden stille feuilletons van Feuillade, construeert de regisseur van Dieu seul me voit (César 1999 voor beste debuut) een suspensedriehoek tussen de reporter Rouletabille, de sinistere inspecteur Larsan en Le juge De Marquet. De eerste (echt een voorloper van Kuifje) houdt zich haast letterlijk vast aan ‘le bon bout de sa raison’, terwijl een aan Georges Sand ontleende zin het mysterie verwoordt: ‘Le presbytère n’a rien perdu de son charme ni le jardin de son éclat.’ Maar wat is nu het mysterie? Alles draait om de vraag wie mademoiselle Mathilde Stangerson heeft vermoord, om daarna spoorloos te verdwijnen uit een kamer die van binnenuit was gesloten en tralies voor het raam had. Vermoord? Spoorloos? Waarom loopt juffrouw Stangerson dan rond alsof ze er met de schrik afkwam? En wat is die bloedafdruk van een hand op de gele muur? Met een feilloos gevoel voor de verbondenheid die Frankrijk en Franstalig België voelen via het surrealisme, laat Podalydès zijn figuren voortdurend de verbeelding achternahollen. De fotografie van Christophe Beaucarne is krakend scherp, terwijl de acteurs in deze Waals-Franse coproductie vaak ‘door het burleske heen het hart der gevoelens’ raken. Jo Smets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content