En Godard schiep de cinema – De sixtiesmeesterwerken van Jean-Luc Godard, schitterend gerestaureerd, krijgen eindelijk de dvd-uitgave die ze verdienen.

Film: ****Extra’s: **** (Studio Canal)

Film. Wie ze eenmaal heeft gezien, zal ze niet licht vergeten: de fameuze openingsscène van Le Mépris waarin Brigitte Bardot badend in het licht van elkaar afwisselende kleurenfilters aan Michel Piccoli vraagt of hij nog altijd zo verlekkerd is op de diverse delen van haar spectaculaire anatomie. Het probleem bij de vorige dvd-editie was dat de kopie dermate versleten en ontkleurd was dat je B.B. ’s cruciale rondingen gewoon niet meer kon zien.

De heruitgave van Le Mépris (en zes andere films uit de eerste en meest glorieuze periode van Jean-Luc Godard, zie Top 5) is dan ook een cinefiel evenement van eerste orde. Geremastered voor HD en van fotografische correcties voorzien onder supervisie van de oorspronkelijke chef-cameraman Raoul Coutard, oogt deze vrije bewerking van een roman van Alberto Moravia niet alleen spectaculair maar ook fonkelnieuw. En schitteren de visuele kwaliteiten van Godards mooiste film (het feest van primaire kleuren; de knallende poparteffecten; de adembenemende buitenopnamen op een mythologisch Italiaans eiland; de somptueuze Scopecomposities; de magnifieke laterale rijbewegingen) als nooit tevoren. Ook de verrukkelijk melancholische score van Georges Delerue klinkt weer zoals de mooiste filmmuziek ooit geschreven hoort te klinken. Verheven. Hemels. Subliem.

Le Mépris is tegelijk een lyrische ode aan het maken van een film (ondanks de compromissen en de lucide kijk op de mercantiele aspecten van het draaien van een internationale coproductie in de Romeinse Cinecittàstudio’s) en een droefgeestig portret van het einde van een huwelijk. Piccoli speelt een scenarist, Bardot is zijn vrouw die hem veracht, Jack Palance is een Amerikaanse producer met wie ze een affaire heeft en Fritz Lang speelt zichzelf, een regisseur die een nieuwe versie draait van de Odyssee.

Moeilijk te geloven dat Le Mépris bijna 45 jaar oud is. De speelse innovaties van Godard zijn nog altijd even avontuurlijk als adembenemend. En nog altijd gaat er niets boven de sensatie van naar een film kijken van een cineast die voor onze verbaasde ogen de cinema aan het heruitvinden is.

Extra’s. Alle films in deze reeks worden ingeleid door een journalist van de Cahiers du Cinéma en aangevuld met historische documenten. Bij Le Mépris zijn dat twee oude reportages van Jacques Rozier (een over paparazzi en een over het niet evidente duo Godard/Bardot). Er is ook een deskundige audiocommentaar.

Helaas zijn er geen onderschriften, maar laat dat u vooral niet afschrikken. Nu de beste films van Godard in schitterende restauraties maar niet ondertiteld te koop worden aangeboden, hebt u trouwens geen enkele goede reden meer om geen Frans te leren.

Patrick Duynslaegher