Jean-Pierre en Luc Dardenne,met Olivier Gourmet, Morgan Marinne, Isabella Soupart, Rémy Renaud, Nassim Hassaïni

Een leraar schrijnwerk in een rehabilitatiecentrum voor tieners leert zijn pupillen streng maar meticuleus een vak dat hen wellicht voor verdere sociale ellende moet behoeden. Als hij op een dag een nieuweling in het oog krijgt, maakt onrust zich van hem meester.

Als u dit leest, is het allicht te laat, maar eigenlijk komt u beter niks te weten over de nieuwste Dardenne, een Waals-Franse coproductie én tevens de meest voldragen, uitgepuurde, emotioneel verpletterende film die ooit door Belgen werd gemaakt. Voor een modelfunctie in ‘de Belgische cinema’ komt Le Fils alvast niet in aanmerking: daarvoor is hij simpelweg té uniek.

Jonathan Rosenbaum van The Chicago Reader, een van de meest intelligente, diepgravende VS-filmcritici, vond Rosetta, dat minuscule, maar wild om zich heen slaande filmpje dat op de valreep Cannes haalde, ‘a masterpiece’ (en omschreef de obligate vergelijking met Bressons Mouchette als mank). Kenneth Turan van L.A. Times schreef veel plastischer: ‘a killer of a film’. Is het na zulke lof ook maar denkbaar dat Le Fils nog véél beter is? Lauwere kritische reacties lijken dat te ontkrachten, en de enge, maar oververdiende focus op Gourmets prestatie (prijs voor de beste mannelijke vertolking in Cannes) wekt de indruk dat schrift, constructie, verbeelding en regie hier een beetje Dardenne comme d’habitude is. Niets is minder waar.

Met zijn bijna woordenloze, ondraaglijke suspense; zijn camera die kleeft, zwenkt of tellenlang wacht om achter een hoekje te kijken; zijn methodische, dodelijk precieze ‘registratie’ van de interactie tussen de man en de jongen; zijn in actie, blik en houding opgeslagen bestand van grijnzende tragiek; zijn spel met menselijke afstand en toenadering; zijn schier onzichtbare ‘plot’ van schuld, boete, wraak en vergeving; zijn verbijsterend acteerwerk; zijn wat sardonische maar ook verlossende ‘christelijke’ symboliek van timmeren en het dragen van hout; en vooral: met zijn onwaarschijnlijke finale, is Le Fils wel degelijk de meest volmaakte, uitgepuurde, emotioneel verpletterende film die ooit door Belgen werd gemaakt. Jo Smets

samenstelling Patrick Duynslaegher

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content