PATRICE WARRENER LASERS EN LICHTKUNST

‘De één werpt graag een vislijn uit in het weekend. Een ander is dan weer verslingerd aan zijn postzegelverzameling. Die dingen hebben me nooit geïnteresseerd. Geef mij enkele lasers en lichteffecten, en je houdt me urenlang zoet. Ik ben altijd verliefd geweest op lichtkunst. Van dag één was het een coup de foudre. Mijn passie – en mijn werk – zijn eigenlijk een souvenir uit het psychedelische tijdperk: mid-jaren 70 ontwierp ik een lasershow voor Tim Blake, van Hawkwind en Gong. Het succes van onze Crystal Machine voerde me zelfs tot Japan: we waren pioniers in de laserkunst. Als ik vandaag een show van Jean-Michel Jarre zie, moet ik dan ook eens goed lachen. Zijn laserwerk is voorgekauwd en emotieloos – ik heb zijn trucjes al eerder gezien, én beter.’

‘Mijn huidige Chromolithe-projecten, zoals Stadhuis in Kleur in Leuven, zijn een vervolg op wat ik in de jaren 70 al op een podium deed. Toen zette ik de schoonheid van Tims muziek om in felle kleuren. Nu transformeer ik gebouwen, door kleuraccenten aan te brengen met computergestuurd licht. Ik ben al 15 jaar bezig met Chromolithen: ik neem dia’s met een speciaal fototoestel, die ik digitaliseer en vervolgens op een computer tot in de details inteken. Echt monnikenwerk. Als zo’n projectie af is, moet ik elke keer weer een krop wegslikken. Die orgie van kleuren is gewoon adembenemend. Intussen heb ik zo’n 40 historische gebouwen aangepakt, goed voor 60 projecties. Dat lijkt misschien niet veel, maar er kruipen zeker drie maanden intensief werk in één zo’n operatie.’

‘Het genie schuilt namelijk in de details: elk krulletje, elke versiering op de muur is van belang. Verder schuilt er geen geheim achter wat ik doe – het is gewoon keihard labeur. Dan besef ik telkens weer dat ik een ziekelijke perfectionist ben. En dat het zoeken naar volmaaktheid een hondenjob is (lacht). Iemand die elf uur per dag bivakkeert achter zijn computer moet wel gek zijn, hé. Je hoeft mij dan ook geen kunstenaar te noemen. Ik wil niets meer dan schoonheid schenken.’

‘Om die reden hou ik ook mijn handen af van lelijke gebouwen. Ik kan met lichteffecten altijd wel iéts uit de brand slepen, maar ‘plastische chirurgie’ op wanstaltige monumenten boeit me niet. Het stadhuis van Leuven vond ik – eerlijk waar – het mooiste gebouw dat ik mocht inpakken in licht. Al is de kathedraal van York een goeie tweede. Ik word vaak vergeleken met Christo, maar dat klopt niet. Hij stopt gebouwen weg achter doeken, terwijl ik net het omgekeerde doe. Ik verstop niets. Ik onthul gebouwen en plaats ze in de schijnwerpers.’

apos;Ik loop nog altijd rond met grootse plannen. Het houdt nooit op. Toen ik over de Brusselse Grote Markt liep, begonnen mijn vingers alweer te tintelen, en werd mijn mond kurkdroog – die passie is als een eerste liefje: de spanning is bijna onhoudbaar… Mijn geest begint dan direct te malen: ik zie de wereld dan even in de meest eclatante kleuren. Dat heb ik wel bij tientallen gebouwen in de wereld: ik kan ook al niet wachten tot ik me op de Taj Mahal mag storten (lacht). In mijn gedachten bestaat mijn pièce de résistance al – dat wordt de beste lasershow ooit. Maar het is toch een merde dat de mooiste ideeën de duurste om uit te voeren zijn, niet? Heeft u toevallig geen miljoen euro in uw binnenzak zitten?’

Patrice Warrener is lichtkunstenaar. Zijn Stadhuis In Kleur in Leuven is vanaf 13 mei elke avond te bewonderen. De complete metamorfose is te zien tijdens Leuven In Scène op 2, 3 en 4 juni.

Opgetekend door Gunter Van Assche