Lana Del Rey

Heeft Lana Del Rey haar luisteraars met deze achtste plaat – de opvolger van het in maart verschenen Chemtrails over the Country Club – stilaan waar ze hen hebben wil? Het verwijt dat ze gewiekst een personage neerzet, houdt aan. Maar maken songs over haar vader en zus of allusies op haar persoonlijke liefdesperikelen haar artistiek dan zoveel waarachtiger? Met dat meta-spelletje heeft Bob Dylan zich ook altijd geamuseerd. Bovendien zingt Del Rey uiteraard beter. Op deze plaat vormen haar vocale toewijding en veelzijdigheid zelfs de voornaamste troef. Want dankzij zijn kwistige vijftien nummers, het lanterfantende tempo, de benauwende muzikale eenvormigheid en het oprakelen van een handvol jarenoude songs krijgt Blue Banisters soms de allure van een herfstschoonmaak.