Vrijdag 22/1, 21.05 – Canvas. Abdellatif Kechiche, F-TN-B-E 2013
On ne naît pas femme: on le devient. Men wordt niet als vrouw geboren: men wordt tot vrouw gemaakt. Die bekende uitspraak van filosofe Simone de Beauvoir over de mannelijke kijk op de vrouw en haar lichaam heeft op het eerste gezicht niets te maken met La vie d’Adèle – chapitre 1 & 2, een pakkend coming of age-verhaal met centraal een lesbische relatie. Maar de Gouden Palm-winnaar lokte zo veel commotie uit, in het bijzonder over regisseur Abdellatif Kechiches voyeuristische en fel geësthetiseerde aanpak bij het filmen van de intense seksscènes, dat je al snel aan De Beauvoirs uitspraak moet denken.
In dit psychodrama gaat voor de schuwe vijftienjarige scholiere Adèle (Adèle Exarchopoulos, de tegenspeelster van Matthias Schoenaerts in Le fidèle, de nieuwe film van Michaël R. Roskam) een nieuwe wereld open wanneer ze hevig verliefd wordt op de blauwharige Emma (Léa Seydoux), een kunststudente. Wat begint als een opwindend spel van aantrekking en zinnelijke verstrengeling eindigt in afstoting en liefdesverdriet wanneer de alsmaar vijandiger en dominanter wordende Emma de verwarde Adèle brutaal aan de kant zet.
Aan de basis van La vie d’Adèle ligt Le bleu est une couleur chaude, een graphic novel van de in Brussel wonende Française Julie Maroh, zelf een lesbienne. Dat Maroh de expliciete, uitgesponnen maar ongewoon intieme seksscènes op het randje van het pornografische vond, heeft bijgedragen tot de polemiek rond deze drie uur durende tranche de vie. Léa Seydoux gooide olie op het vuur door te verklaren dat Kechiche zich op de set als een slavendrijver gedragen had – hij filmde liefst 750 uur aan materiaal bij elkaar. Dat de door Steven Spielberg voorgezeten jury de Palme d’Or aan Kechiche én Seydoux én Exarchopoulos had toegekend – een unicum in de geschiedenis van het Festival van Cannes – maakte Seydoux niet minder wrevelig.
Tegenstanders van de film zagen hun kans schoon om af te rekenen met Kechiche: zijn kijk op vrouwen en hun erotische ervaringen zou patriarchaal zijn, en hij zou ook streven naar een puur mannelijke kijk op de mythe van het vrouwelijke orgasme. Toch is La vie d’Adèle een buitengewone belevenis. Kechiche dringt volledig tot zijn personages door. Door zijn actrices dicht op de huid te zitten, maar ook door van hun extreme liefdesduel een interessante bespiegeling over onoverbrugbare klassenverschillen, ondergeschiktheid en het kunstenaarschap te maken.
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
