Films: *** Extra’s: ** (Carlotta Films)

Films. Pier Paolo Pa- solini, geëngageerd auteur en marxistisch intellectueel, verbaasde vriend en vijand toen hij tussen 1970-1974 een filmdrieluik maakte over vrolijke en ongeremde seks, zonder enig politiek bewustzijn. Hij haalde zijn inspiratie bij klassiekers uit de erotische literatuur (Boccaccio voor Decameron; Chaucer voor The Canterbury Tales; de oriëntaalse sprookjes van Duizend-en-één-nacht voor Il fiore delle Mille e una notte) en trok met zijn hortende camera naar het Middellandse-Zeegebied, Cambridge, Canterbury, India, Iran, Eri- trea, Ethiopië en Nepal. Hij plukte zijn acteurs zoveel mogelijk van de straat, bracht het pure plezier van het verhalen vertellen op een uiterst eenvoudige en directe manier tot uiting en filmde als een dilettant. De trilogie van het leven lijkt gemaakt alsof de totaalkunstenaar Pasolini (die intussen toch al tien films had gedraaid) de meest elementaire en naïeve filmtaal ter plekke aan het uitvinden is.

De kwaliteit van de vertelsels is ongelijk: het mooist is de frontale mise-en-scène in Decameron (vol verwijzingen naar de fresco’s van Giotto, die in de film wordt gespeeld door Pasolini zelf) en de pracht van de Arabische architectuur en de primitieve kracht van de archaïsche landschappen in Il fiore delle Mille e una notte. Het Engelse luik is picturaal het minst geïnspireerd, al zorgde de slotepisode (een in- fernaal visioen, Jeroen Bosch waardig, waarin reuzenduivels monniken uitpoepen) destijds voor aanvaringen met het gerecht, iets waar Pasolini trouwens een patent op had.

Extra’s. De mooie verpakking primeert op het bonusmateriaal bij deze genummerde collector’s-editie op drie schijfjes. We krijgen bij elke film de bijzonder stuntelige originele trailer, een fotogalerij en een interview met Ninetto Davoli, de vriend en gewezen minnaar van Pasolini die in elke verhalencyclus een rolletje speelt en in I racconti di Canterbury een heuglijke Charlot-imitatie ten beste geeft. Van Il fiore zijn er twee langdradige geschrapte scènes te zien (na de eerste vertoning op het festival van Cannes in 1974 werd de film twintig minuten ingekort).

Je kan de films telkens bekijken in de originele Italiaanse versie (met Franse onderschriften) en in de gedubde Franse versie; The Canterbury Tales ook in de ‘officiële’ Engelse versie. Patrick Duynslaegher