La odisea

In de multiplexen moet de rampenfilm Greenland voor wat pretentieloze verstrooiing zorgen, in de arthousezalen is die taak weggelegd voor La odisea. Deze kraakfilm speelt zich af begin deze eeuw, toen Argentinië op de rand van een faillisement bengelde, maar is beter te pruimen tijdens de komische situaties dan tijdens de geforceerd dramatische scènes. Een oud-voetballer, de Argentijnse filmster Ricardo Darín, overtuigt zijn dorpsgenoten om een coöperatieve op te richten. Wanneer een gehaaide advocaat beslag weet te leggen op hun bijeengelegde spaargeld, besluiten ze zijn kluis te kraken. Over de stijl, het vernuft en de middelen van de dievenbende die George Clooney rond zich verzamelde in de Ocean-films beschikken de dorpelingen niet, maar met wat schelmenstreken raak je ook al een heel eind. Een echte crowdpleaser dus, tenzij je je makkelijk ergert aan dunne personages, het nadrukkelijk hengelen naar sympathie of het in twijfel trekken van je vermogen om te begrijpen hoe de vork in de steel zit.