GOED IS NIET GOED GENOEG. HET VERSCHIL TUSSEN ‘L.A. Rush’ en ‘Grand Theft Auto’ is het verschil tussen playback en live.

(PS2, XBOX)

L.A. Rush ***

Je moet goed gek zijn om de concurrentie met Grand Theft Auto te willen aangaan. De makers van L.A. Rush zijn goed, maar niet goed gek. Ze leveren degelijk werk af, maar doen niets nieuws. Ze doen hun best om de coolste van de klas te zijn, maar missen de panache van de échte helden. Ze zwaaien met cash om een reeks vips rond zich te verzamelen en slagen erin om een hype op te bouwen, maar hun stunt draait uit op een anticlimax.

What’s the deal? Je kruipt in de huid van de semi-beroemde Californische straatracer Trikz, die het leven leidt waar elke tiener met testosteron van droomt. Bedoeling is om in zijn bolides te kruipen, maar die zijn jammer genoeg gepikt door zijn grote rivaal Lidell. De heldhaftige opdracht luidt: haal die verzameling vierwielers terug naar hier. De échte opdracht luidt: rij voor wat je waard bent en ruim je tegenstanders uit de weg. Dat valt mee en dat valt tegen: de wagens laten zich uitstekend besturen, hebben een goede wegligging en fonkelen als juweeltjes, maar het is verdomd lastig om ze vooraan te krijgen. Je moet tot het uiterste gaan om tegenstanders voorbij te steken of van de baan te knallen, en je wordt voortdurend gehinderd door overijverige politieagenten. De eerste zware hindernis is het inschrijvingsgeld voor deelname aan de races: je kan je geen oefenritjes veroorloven; vanaf dag één moet je punten scoren. Die hoge inzet is – zeker voor een onervaren piloot – iets té hoog, want het leidt eerder tot frustratie dan motivatie. Jammer is ook dat je nauwelijks tijd hebt om aan sightseeing te doen in fraaie oorden als Hollywood, Santa Monica, South Central, South Bay en downtown. De kleurrijke stadsbuurten van Los Angeles ogen waarheidsgetrouw en zijn tot in de puntjes (over een oppervlakte van bijna 500 km2) herschapen. Over de graphics niets dan lof, dus, alleen zonde dat de gameplay soms in de weg loopt van die visuele pracht.

Hét (schijnbaar futiele) mankement van L.A. Rush is zijn onopvallendheid: de game herneemt het succesconcept van Grand Theft Auto zonder er op verder te bouwen. De aanwezigheid van speciale gasten als Orlando Jones, Bill Bellamy en Coast Customs & Rides Magazine suggereren sensatie die er niet is. Vakmanschap is niet uniek. Playback is niet live. Goed is niet goed genoeg.

Bart Vandormael