KROKODILLENTRANEN

Tame Impala is Kevin Parker, een Australiër die de voorbije jaren vanuit Perth de psychedelische rock opnieuw op de kaart zette. Zijn derde album is ongegeneerde pop. Met een geurtje.

‘Iemand heeft goed naar Soulwax geluisterd’, schreef een vriend van een vriend bij de onlinepremière van Let It Happen, eerste single uit album drie van Tame Impala. Er is wat van aan. Een opbouw die nooit lijkt te zullen eindigen, een onderliggende riedel die vanaf minuut drie gevoel voor melodie verraadt, een drumritme dat de boel strak bij elkaar houdt, en vooral die ene minuut waarin Billie Jean van Michael Jackson even met haar kont komt schudden. Beetje dance, beetje rock, weinig gitaren, veel synthesizers. Zou Kevin Parker met Currents zijn eigen Nite Versions gemaakt hebben?

Toch niet. Let It Happen is, behalve een van de singles van het jaar, een sterke opener van een al bij al middelmatig album. Het momentum dooft meteen uit met het zweverige intermezzo Nangs, en dan schiet het poppercentage door het dak met The Moment, Tame Impala 2.0: lichtvoetig maar niet té laagdrempelig, lekkere baslijn en backing vocals, originele break en puike productie. Een volgende single, soit. En dan mist Parker zijn bocht. De pianogalm in Yes I’m Changing ruikt naar Spandau Ballet, een aroma van krokodillentranen en schimmelkaas dat tijdens Eventually zowaar nog doordringender opstijgt. Parker liet zich eerder dit jaar opmerken in de buurt van Mark Ronson en de ‘dorky, white disco funk’ – zijn woorden, jawel – van The Less I Know the Better verklaart waarom. Niet onaardig, maar als ik Hall & Oates wil horen, dan liever hun I Can’t Go for That (No Can Do). Van de twee melige ballades Past Life en ‘Cause I’m a Man is er eentje net glad genoeg om samen met If You Leave Me Now van Chicago door één deur te kunnen.

Het zal wie na 1990 geboren is worst wezen – welke twintiger kent Spandau Ballet, Hall & Oates of Chicago nog? – maar voor een oudere zak blijft het iets vreemds, jonge, talentvolle muzikanten die zich wentelen in het goedkope sentiment waar in de eighties al om gelachen werd door mensen met goede smaak.

‘Maybe fake is what I like?’ vraagt Parker zich dan ook veelbetekenend af in afsluiter New Person, Same Old Mistakes, een slow jam die enigszins de meubelen redt. Van de kringloopwinkel.

Currents is Tame Impala light, en zó erg is dat niet. Maar hij kan beter, Kevin van beneden.

TAME IMPALA ***

Currents

synthpop/psychpop

Modular

DOWNLOAD

Let It Happen

The Moment

New Person, Same Old Mistakes

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content