Sinds Louis Theroux de wondere wereld heeft afgeschuimd, is gespeelde naïviteit een basishouding geworden voor veel reportagemakers, een binnenwegje dat gebruikt wordt in de hoop zo bij de gesprekspartners dezelfde ontboezemingen te ontlokken als de Britse journalist. De laatste in die rij is Kristel Waterloos, die zich in het VIER-programma Kristel gaat vreemd onderdompelt in allerlei omgevingen die ver van haar afstaan, een beetje zoals Theroux ooit deed in Weird Weekends. Van een vrouwengevangenis over een zigeunergemeenschap tot de ontmijningsdienst van het Belgische leger in Libanon, de plaatsen waar ze de afgelopen weken geweest is, waren heel divers, maar de onbevangenheid waarmee ze ernaartoe trok, was telkens dezelfde.
Nu is er wel een probleem met het soort naïviteit en onbevangenheid dat reportagemakers die Theroux willen zijn aan de dag leggen: het werkt wel om het ijs te breken en het vertrouwen van de anderen te winnen, maar om een interessante reportage te maken moet je daarna nog altijd interessante vragen kunnen stellen. En die laatste ontbreken een beetje in Kristel gaat vreemd. Neem nu de aflevering waarin Waterloos op bezoek ging bij een legereenheid die in Libanon actief is om mijnen onschadelijk te maken. Op zich toch een zeer interessante omgeving, met mensen die aan de slag zijn midden in een van de belangrijkste conflictregio’s ter wereld.
Dan verwacht je ergens vragen die voorbij de oppervlakte gaan, die de psyche van de soldaten proberen bloot te leggen. En niet een vraag waartoe de bunkers dienen die bij het legerkamp staan (‘Om in te schuilen’), of de bedden waar de soldaten in slapen wel ‘echte legerbedden zijn’ (‘Ja’) en of je moet opletten waar je uitstapt als je met de auto naar een ontmijningssite bent gereden (‘Neen’, want vreemd genoeg rijden de soldaten met hun jeeps niet tot vlak naast de mijnen). Het dieptepunt was echter het moment waarop Kristel over een weg tussen de mijnenvelden liep en van de jonge luitenant van het peloton te horen kreeg dat de velden naast haar afgebakend waren met rode markeringen, om aan te duiden waar je je niet mag begeven. Waarop haar vraag: ‘Dus hier mogen wij lopen, maar daar niet?’ Die analyse bleek te kloppen, voor alle duidelijkheid.
Ik maak er misschien een beetje een karikatuur van – al komen alle vragen hierboven wel letterlijk uit het programma – maar het probleem was dat ook voor de rest het bezoekje aan het leger weinig om het lijf had. Er was nog een gesprekje met een paar fitnessende soldaten die moesten uitleggen of ze hun leven niet beu waren, aangezien ze blijkbaar zo graag wilden gaan vechten, en een bezoekje aan een oefenveld waarvan ik vooral onthoud dat het er heel erg warm was. Enfin, Kristel gaat vreemd is een stuk minder interessant dan de titel doet vermoeden – zelfs als je niet aan ontrouw denkt.
Elke woensdag, 22.10 – VIER *
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
DOOR STEFAAN WERBROUCK
JE VERWACHT BIJ SOLDATEN IN LIBANON TOCH ERGENS VRAGEN DIE VOORBIJ DE OPPERVLAKTE GAAN. NIET WAARTOE DE BUNKERS BIJ HET LEGERKAMP DIENEN (‘OM IN TE SCHUILEN’).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
