Voordat Sebastien Dewaele zich weer bij Compagnie Cecilia voegt voor de herneming van De broers Geboers, vaart hij nog tweemaal te kaap'ren in zijn monoloog Marinus.
In zijn zevende zaalshow, Freddy for president, stuurt komiek Bart Vanneste zijn alter ego Freddy De Vadder de Europese politiek in. 'Freddy lijdt voor de mens. Freddy is een omgekeerde Jezus.'
Bij Millionaire zult u Aldo Struyf niet meer treffen. Begin 2018 stapte de gitarist-toetsenist uit de groep van Tim Vanhamel. Om te kunnen blijven toeren met grunge-icoon Mark Lanegan, die de Belg nog steeds 'the leader of my band' noemt. Maar vooral: om Crayon Sun te stichten, zijn nieuwe alliantie met blues brother Big Dave. 'Hoe wij samengekomen zijn? Dankzij Darwin, zeker?'
Twee oude mannen, geen lachband, een spervuur van oneliners en een merkwaardig hoog realiteitsgehalte. Is het tragikomische The Kominsky Method, met comeback kid Michael Douglas in de hoofdrol, de beste sitcom van dit en volgend jaar? Sommigen vinden van niet, wij vinden van wel.
Hij schreef met Angèle La loi de Murphy en Je veux tes yeux. Hij stond vijf jaren geleden zélf op de rand van de doorbraak. Tot hij plots niets meer hoorde. Dankzij Le Motel en speciale oorplugs staat hij binnenkort weer in de AB.
Faces of Death wordt veertig deze maand. Een terugblik op de vreemdste jongerenhype van de jaren tachtig - en wat zegt die over de beeldcultuur van vandaag?
Bring da motherfuckin' ruckus! - Enter the Wu-Tang van Wu-Tang Clan viert zijn vijfentwintigste verjaardag. Will Ashon, de Britse schrijver en oprichter van het Big Dada-label, schreef een diepgravend eerbetoon aan de debuutplaat waarmee RZA en co. hiphopgeschiedenis schreven. 'Nog een geluk dat mijn uitgever Wu-Tangfan is.'
Vergeet de groene kousenbroek, het boswachtershoedje en de ridderclichés: in de nieuwe, behoorlijk anachronistische Robin Hood keert de middeleeuwse Britse volksheld terug uit Syrië met PTSS én de babyface van Taron Egerton. Regisseur Otto Bathurst op de set: 'We brengen hooguit 45 seconden door in de bossen.'
Beautiful Boy, het Amerikaanse debuut van Felix van Groeningen, is niet altijd even toonvast, maar het is wel een integer drama over een vader en zijn junkiezoon.
Op hun derde elpee refereert SX aan de jaren tachtig van het jonge Depeche Mode, de jaren negentig van Madonna en de vroege noughties van Goldfrapp. Dat is veel, en in sommige gevallen iets té veel.
Intussen is de veel besproken opvolger van Kinderen van de collaboratie op de buis gekomen. Onze tv-recensente nam Kinderen van de Kolonie even onder de loep.
