Het Zwitserse wonderkind Joël Dicker heeft een prima thriller geschreven. Alleen mist zijn vuistdikke roman wat literaire punch, zodat Dicker in de touwen eindigt.

Een succesvol debuut: het is een zegen en een vloek tegelijk. Enerzijds komen al je aspirantendromen uit – vet boekcontract, een stekje in de bestsellerlijsten, media-optredens en feestjes met jonge soapsterretjes, eindelijk die hippe Range Rover waar je altijd al van droomde – en in koeien van letters op de keerzijde van die medaille gestanst: de niet-aflatende druk om te bevestigen. Agenten die je opjutten, uitgevers die in je nek ademen, je nieuwe vrienden die almaar regelmatiger vragen hoe het zit met die tweede roman. En dan gaapt het grote zwarte gat, die zo gevreesde writer’s block: geen inspiratie, futloze zinnen, wild om zich heen grijpend uitstelgedrag. Die horror overkomt de jonge auteur Marcus Goldman en naarmate de deadline nadert en het blad almaar witter wordt, slaat de paniek toe. Goldman ziet maar één uitweg: even op retraite bij zijn leermeester Harry Quebert, de sterauteur van Wortels van het kwaad die tevreden en teruggetrokken in Aurora leeft en in Goldman altijd een talent heeft vermoed.

De rust bevalt Goldman. Woorden komen er vooralsnog niet, maar hij geniet van de eenvoudige vriendschap met zijn oude mentor. Per toeval ontdekt Goldman echter een liefdesbriefje aan een zekere Nola, een domineesdochter die jaren geleden op mysterieuze wijze uit Aurora verdween. Pikant detail: Nola was op het moment van de liefdesverklaring amper vijftien jaar oud. Wanneer haar lijk in de tuin van Quebert ontdekt wordt – een ijverige tuinier en een diepe spadesteek waren voldoende – valt de legendarische schrijver van zijn piëdestal. Op het skelet de doodsteek: een gesigneerd manuscript van Wortels van het kwaad. Quebert bekent de relatie met Nola, maar weigert toe te geven dat hij haar vermoord heeft. Goldman spoedt zijn oude vriend te hulp, met in zijn zog een dolenthousiaste uitgever. Een boek over het Quebert-schandaal levert geheid een bestseller op. Goldman is rotsvast overtuigd van Queberts onschuld, maar moet optornen tegen een zwijgzame lokale bevolking en politiecommissarissen die krampachtig een potje kindermisbruik gedekt willen houden. En naarmate Goldman meer in de drek gaat roeren, komt ook zijn eigen leven in gevaar.

Joël Dicker pent het allemaal met een aandoenlijke gretigheid neer. Elk hoofdstuk bevat zoveel onthullingen en uitroeptekens dat al het razendsnelle bochtenwerk de lezer doet duizelen. En de emoties laaien hoog op: er wordt geweeklaagd en tot der dood bemind en tranen met tuiten gehuild – Dickers roman kent zoveel pathos dat de Griekse tragedies erbij verbleken. Spannend schrijven kan hij zeker – wie een slimme thriller zoekt, is hier aan het juiste adres – maar literair valt het magertjes uit. Zeker wanneer hij meent elk hoofdstuk te moeten beginnen met een schrijftip: aspiranten doen er goed aan die adviezen in de strakste westenwind te slaan. Anderzijds, lezen hoe het níét moet, is natuurlijk ook onbetaalbaar.

DE WAARHEID OVER DE ZAAK HARRY QUEBERT **

Joël Dicker, De Bezige Bij (originele titel: La vérité sur l’affaire Harry Quebert), 632 blz., ? 19,90.

RODERIK SIX

CENTRALE ZIN ‘Zo moet je tweede hoofdstuk zijn: als een rechtse op de kaak van de lezer.’