ERNEST B. SHOEDSACK EN MERIAN C. COOPER

VS 1933. MET FAY WRAY, ROBERT ARMSTRONG, BRUCE CABOT.20.45 – LA DEUX

king kong

‘The Mighty Monarch of All melodrama’s’, schreeuwde de trailer van deze legendarische klassieker waarvan we binnenkort Peter Jacksons grootschalige CGI-remake in de bioscoop mogen verwachten. Het baanbrekende origineel van de RKO-studio is inmiddels meer dan zeventig jaar oud, maar het blijft nog altijd een glorieuze en onsterfelijke hommage aan de Hollywood-droomfabriek. De opmerkelijke speciale effecten van stop-motionspecialist Willis O’Brien blijven nog altijd overeind staan: het plooibare schaalmodel van ’the eight wonder of the world’ – de

gorilla die de arrogante documentairemaker Robert Armstrong met de hulp van blondine Fay Wray van Skull Island als attractie naar New York transporteert – was slechts 45 cm groot, terwijl Kong op het scherm bijna 14 meter meet! Dit geweldige jungle- en grootstadavontuur blijft het model voor alle rampen- en monsterfilms. Het beeld van de reuzenaap die op de top van het Empire State Building met oorlogsvliegtuigen vecht, geldt als een van de meest universeel herkenbare beelden uit de filmgeschiedenis. Maar, en dat wordt wel eens vergeten, King Kong werkt ook nog altijd even goed als een pakkend en tragisch liefdesverhaal, een variant op de fabel van de schone en het beest. De bombastische score van Gone with the Wind-componist Max Steiner is verschrikkelijk efficiënt en hoewel Hollywood ondertussen al ettelijke schreeuwkoninginnen heeft voortgebracht, kunnen er weinig tippen aan de befaamde gil van Fay Wray.

A Hard Day’s Night *Richard Lester, GB 1964. De Beatlemania brak uit in oktober 1963 en Richard Lester zat er met zijn neus en camera bovenop. Deze in een grimmige, op de nouvelle vague geïnspireerde cinéma vérité-stijl opgenomen muzikale komedie, de allereerste Beatles-film (Lester draaide een jaar later, maar deze keer in kleur, ook Help!), heeft evenwel meer waarde als historisch sixties-document dan als speelfilm. Toch omschreef criticus Andrew Sarris het energieke A Hard Day’s Night – de film volgt zesendertig uur uit het tourneeleven in Engeland van de Fab Four – als ‘The Citizen Kane of Jukebox movies’: de plotloze, eclectische en anarchistische mix van oneliners, slapstickgags, jump cuts en uiteraard concertfragmenten zette een nieuwe standaard voor de rock-‘n-rollfilm en -komedie en liet de wereld proeven van het nieuws dat het ‘revolutionaire’ Engeland de plaats was waar het in 1964 allemaal gebeurde (0.15 – NED 1).

(L.J.)