Tv-tip: waarom ‘Kinderen van het verzet’ voor velen als een verrassing zal komen

Na het fel bekeken eerste luik, Kinderen van de collaboratie, is nu ook het tweede luik, Kinderen van het verzet, te zien op Canvas.

Het was tijdens de opnames van de docureeks Kinderen van de collaboratie voor de makers al duidelijk dat ze een drieluik over de Tweede Wereldoorlog zouden maken. Terwijl de reeks over de Holocaust wordt gedraaid, maakt Canvas zich op voor deel twee: Kinderen van het verzet. Daarin getuigen dertien ’tweede generatie’-oorlogsslachtoffers over de verzetsdaden van hun ouders en hoe de maatschappij én zijzelf daarmee omspringen.

Kinderen van de collaboratie heeft behoorlijk wat losgemaakt in Vlaanderen. Zijn de verwachtingen opnieuw hooggespannen?

Eindredacteur Geert Clerbout: Eerlijk gezegd verwachten we heel veel reacties. De geschiedenis van het verzet in Vlaanderen is heel lang onder de mat geveegd. Er werd nauwelijks over gesproken en bijgevolg is er ook weinig kennis over. Daarom zal deze reeks voor velen als een verrassing komen. De aard van het verhaal is natuurlijk totaal anders dan dat van de vorige reeks. Waar het bij de collaboratie vooral ging over hoe de kinderen tegenover de acties van hun ouders stonden, is er ditmaal veel verbittering over het gebrek aan erkenning van die verzetsdaden.

Waarom is hun verhaal zo lang onder de radar gebleven?

Clerbout: Het komt erop neer dat het verzet de oorlog heeft gewonnen maar de strijd om de herinnering heeft verloren. Er is meer geschreven over de collaboratie – vooral een zekere vergoelijking ervan, vaak ook gestuurd vanuit collaboratiekringen. Over verzetslieden heerste lang een negatief beeld, bijna alsof het criminelen waren. Als je weet dat ongeveer één weerstander op de tien gestorven is, maakt dat het voor deze families heel pijnlijk.

Een open wonde?

Clerbout: Bij veel mensen is dat oorlogsverleden amper of niet verwerkt. Je ziet bij die tweede generatie heel veel paralellen, ongeacht in welk kamp hun ouders zaten: van het taboe dat tijdens hun jeugdjaren rond de oorlog hing tot het leven met een getraumatiseerde vader of moeder.

Zorgen gesprekken als deze dan voor een soort catharsis?

Clerbout: Onlangs zagen we een getuige terug uit Kinderen van de collaboratie. Na de uitzending heeft het een jaar geduurd vooraleer ze weer de oude was, maar ze was er sterker uitgekomen. Ook bij de eerste screenings van deze reeks vertelden verschillende getuigen dat de oorlog opnieuw in hun hoofd zit sinds onze komst. Hoewel velen dachten dat WO II een afgesloten hoofdstuk was, bestaat er nog heel veel onverwerkt verleden.