In vergelijking met haar eertijdse groep Yeah Yeah Yeahs, waarbij ze plaat en podium opvorderde als een kat met ontblote klauwen, maakt Karen O tegenwoordig een veel waardiger indruk. Op Lux Prima ploft ze zich in het pluche van Dangermouse’ productie. Hoewel die omschrijving misschien te veel passiviteit suggereert. Want of ze nu een decor van stampende Motownsoul in de rug krijgt (het toch weer behoorlijk krolse Woman), soundtrackachtige strijkers (het titelnummer), groovende sixtiespop ( Redeemer en Leopard’s Tongue) dan wel bedaarde after hours-disco (Turn the Light), de New Yorkse zangeres trekt de zaak zelfverzekerd en vakbekwaam naar zich toe, als daalt ze telkens met een andere mimiek van een hoge showtrap af. Luxueuze, maar absoluut geen zielloze pop.