Kanye’s schrijn voor zijn moeder is maar een wankel geval

© Getty Images for Universal Music

Hemeltjelief, wat een gedoe alweer bij de release van Donda, het tiende album van Kanye West. Het resultaat is hooguit een grote, logge ruwbouw.

Niks tegen een beetje extravagantie, spanning opbouwen, theater. Maar de extreem bombastische soapopera die Kanye West telkens van zijn (uitgestelde) albumreleases maakt, ach. Een vuurpijl zonder klap, wie zit daar in godsnaam – en Zijn of Haar naam valt véél op Kanye’s tiende album – op te wachten? Drie keer een spektakel, in de grootste sporttempels, voor duizenden toeschouwers. Een replica bouwen van je geboortehuis. Ten hemel stijgen. Kostuums die uit het archief van Walter Van Beirendonck gepikt lijken. Je ex in een trouwjurk. Merchandise. Een livestream. Iets met vuur, maar vooral veel mist. Breng! Toch! Gewoon! Je! Plaat! Uit!

Maar kijk, amper een dag nadat het platenlabel het album dan eindelijk behoorlijk onceremonieel op het internet heeft gedropt, breekt het alle stream- en downloadrecords van het voorbije jaar. Marketing verheven tot een olympische discipline. En zoals elke topatleet weet: de lijn tussen gouden glorie en op je smoel gaan is flinterdun.

Ooit was Kanye West een producer die mee de hiphop revolutioneerde, een middelmatige rapper maar met een groot talent voor provocerende, soms hilarische oneliners. Vergeet die Kanye – grotendeels, voorlopig. Vanuit die gekwelde kern is het vooral Kanye de curator en dirigent die nog wild om zich heen slaat. Dat is de vaststelling na bijna 109 minuten Donda uitzitten.

Zevenentwintig tracks: daarin snoeien we met de botte bijl. Opener Jail en zijn goedkope gitaarriff moeten er meteen aan geloven. Dat geldt overigens zowel voor de versie met Jay-Z als voor die, later op het album, waarin Marilyn ‘ik ben nu eenmaal een vetzakske’ Manson meekweelt in het refrein en DaBaby zijn recente homofobe uitlatingen vergoelijkt door te rappen over de kindermondjes die hij moet voeden. Bah. Er zijn al verstandige dingen gezegd en geschreven over cancel culture. Dit is er níet een van.

Het drammerige God Breathed komt nooit echt van de grond en valt net als Ok Ok, Junya, 24, Remote Control, Moon, Donda en Tell the Vision in de categorie half uitgewerkte ideeën en tussenwerpsels. In Jesus Lord zit een staaltje verbale acrobatie van de immer welbespraakte Jay Electronica, maar zijn vers dobbert wat verloren in negen lange en eentonige minuten.

Kanye kan het nog, maar je moet ernaar zoeken.

Mama West – Donda dus – overleed veertien jaar geleden na een mislukte ingreep plastische chirurgie. Het schrijn dat Kanye met dit naar haar genoemde album voor haar oprichtte is een grote, logge ruwbouw, steigers en al. Het is ook een vervolg op Jesus Is King, het twee jaar oude gospelalbum waarmee West de seculiere muziek en het gratuite schelden afzwoer. De glorie van de Heer en Zijn Zoon komen dan ook ruimschoots aan bod, maar het vele, eindeloze preken van Ye overstijgt zelden het niveau van ijdele peptalk. Geeft hij de megafoon door aan een van zijn vele gasten – meer dan vijfentwintig – dan wordt het soms interessant. Playboi Carti en de New Yorkse rapper Fivio Foreign rollen met de spierballen in Off the Grid, over een van de vettere beats op het album. Lil Durk en de zich in melodieuze zangrap uitdrukkende Vory (de jonge kerel uit Houston is een ontdekking) gaan aan de haal met het ingetogen, soulvolle Jonah. Twee keer komt Donda in de buurt van de grandeur en de ambitie van My Beautiful Dark Twisted Fantasy, nog steeds Kanye’s magnum opus: Hurricane, waarin The Weeknd de sterren van de hemel mag zingen, en het over een grimmige sample uit het vagevuur kronkelende Heaven and Hell. En daarin zijn eindelijk nog eens ouderwets stuiterende Kanye-regels te rapen, genre ‘We on Bezos, we get payrolls/ Trips to Lagos, connect like Legos’.

Kanye's schrijn voor zijn moeder is maar een wankel geval

Het wulpse buitenbeentje Believe What I Say vaart wel bij een sample uit de Lauryn Hill-klassieker Doo Wop (That Thing). In het euforische New Again lijkt het even alsof het tijdperk van Yeezus opnieuw is aangebroken en Daft Punk mee de joystick mag vasthouden – en toegegeven, ‘What they vandalize, he’ll evangelize’ is een geestige vondst. Maar dan zijn we al bij de kan-ermee-doortracks aanbeland. God is groot, maar de oogst op Donda al bij al klein. Half augustus verscheen Dreams Still Inspire, een comebackalbum van het obscure rapduo Abstract Mindstate dat West in alle stilte producete en uitbracht. Aan die plaat, amper een halfuur lang, hebben we al veel meer en langer plezier beleefd dan aan het ellenlange treinwrak dat Donda is. Kanye kan het nog, maar je moet ernaar zoeken.

Kanye West **

Donda

hiphop

Def Jam / UMG

Stream

Off the Grid

Jonah

Heaven and Hell

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content