OP DE SOFA. NA TIEN JAAR NEW YORK VERHUISDE TENORIST JOSHUA REDMAN NAAR ZONNIG SAN FRANCISCO. LIEFST TWEE NIEUWE CD’S DOCUMENTEREN ZIJN VROEGE MIDLIFECRISIS.

MOMENTUM

Nonesuch

SFJAZZ COLLECTIVE

NONESUCH

Joshua Redman **

Joshua Redman ***

Na tien jaar zwoegen in New York kreeg tenorist Joshua Redman twee jaar geleden de klop van de hamer. Waarom was hij niet tevreden over zijn spel? En waar moest het met hem naartoe? Weg uit het gesloten circuit van de New Yorkse jazzscène, zo bleek, en terug naar zijn thuishaven Frisco. Zijn verhuizing leverde twee erg uiteenlopende cd’s op, die de knoop in zijn hersens illustreert. De eerste is Momentum, de derde worp van zijn Elastic Band. Het elektrische orgeltrio met Sam Yahel op keyboards en Brian Blade op drums jamde al jaren samen in de Small’s club in NY, en wou zich wreken voor de twee makke cd’s die ze eerder uitbrachten. De studioapparatuur werd gepromoveerd tot vierde groepslid, en voor de zekerheid legden ze een busje in om de gastmuzikanten aan te voeren: Me’Shell NdegéOcello en Flea op bas, Jeff Parker, Eric Krasno (zie: Soulive) en Kurt Rosenwinkel op gitaar, Nicholas Payton op trompet en hot shot Stefon Harris op vibrafoon. Zonde van de diesel. De sound staat als een huis, maar vette dansgrooves als Soundcheck, Sweet Nasty en Shut Your Mouth klinken in de woonkamer als dieetbouillon. Zelfs The Crunge van Led Zeppelin wordt door een banale funkbeat tot een inwisselbaar niemendalletje herleid. Sheryl Crows Riverwide kan wél boeien, net als een lekker oneerbiedige triphopversie van Ornette Colemans Lonely Woman, maar daar blijft het bij.

Nee, dan veel liever SFJazz Collective. Sinds enige tijd is Redman artistiek directeur van het jazzfestival van San Francisco, en daar hoort ook een eigen octet met een grootse line-up bij. Redman geeft jong talent als altist Miguel Zenón en vibrafonist Stefon Harris een plek naast de oude rotten Bobby Hutcherson, Nicholas Payton en Brian Blade. Waar Redman met Momentum naar de dansvloer trok, nestelt SFJazz Collective zich in een goed verlucht conservatorium. Voor een livepubliek werkt de band zich over grote spanningsbogen door doorgecomponeerde tropicalia, koele soundscapes en opwindende bop. De echte hoogtepunten zijn drie composities van Ornette Coleman ( Peace, When Will the Blues Leave en Una Muy Bonita). Redman heeft in Californië zichzelf gevonden. Bart Cornand

Bart Cornand