Josh T. Pearson ‘ELK WOORD IS EEN LIJDENSWEG’

Met de groep Lift To Experience stond Josh T. Pearson (de T. staat voor Texas) begin deze eeuw aan de rand van de doorbraak, maar het lot duwde hem richting afgrond. Op zijn soloalbum ‘Last Of The Country Gentlemen’ bundelt hij elke snik en wanhoopskreet van de afgelopen jaren. ‘Ik heb mijn ex om haar zegen gevraagd.’

Intens. Het is het eerste en enige woord dat we kunnen bedenken om Josh T. Pearson te omschrijven. Twee uitgestrekte meters uitgedost in het zwartste Johnny Cash-zwart, een zweem grijs in z’n woekerende hippiebaard en twee priemend blauwe ogen. De handdruk is stevig en welgemeend maar aan het uiteinde staat duidelijk een getekend man. Het resultaat van een existentiële geloofscrisis die hem zeven onrustige jaren lang door de VS en Europa liet zwerven, met een mislukt huwelijk als ultieme anticlimax. Op het album Last of The Country Gentlemen schrijft Pearson zijn verleden van zich af, maar de schrijnende openhartigheid die hij in zijn teksten aan de dag legt, heeft hij niet meegenomen naar het interview. Het eerste kwartier ontwijkt hij elke vraag met warrige mijmeringen en vreemde observaties. Tot hij plots lijkt te berusten in de situatie en de woorden er op zachte fluistertoon uit stromen, als in een trance.

De ‘country gentleman’ uit de albumtitel, wie is dat?

Josh T. Pearson: Het is een combinatie van fictieve en bestaande personages, deels gebaseerd op mijn vader, een man met een bloedlijn die ik lange tijd gehaat heb. (zucht) Een deel van die oude vent zit in mij, of ik het nu leuk vind of niet. Je kiest je eigen afkomst niet.

Ken je het boek ‘The Killer Inside Me’ van Jim Thompson? Het hoofdpersonage is een soort ‘country gentleman’, een hulpsheriff in een klein, conservatief stadje. ‘Alles wat een rok draagt, spreek je aan met ma’am, en wie dat niet doet, zit in de problemen’, zegt hij, maar hij bedriegt wel zijn aanstaande met een prostituee, die hij later op brute wijze vermoordt.

Pearson: Die dualiteit zit ook in mijn personage. There’s a fear in it. Een verborgen duisternis. In het Zuiden is respect iets wat je geeft, in plaats van verdient. Een overblijfsel van de hiërarchie tijdens de slaventijd. Er bestaat nog steeds een onuitgesproken grens tussen wat gezegd wordt en wat verzwegen wordt.

Past het een gentleman om een falend huwelijk te bespreken op een plaat?

Pearson: Op de manier dat ik het gedaan heb wel, denk ik. Het album is tenslotte een soort liefdesbrief aan mijn ex. Ik heb ook om haar zegen gevraagd. Ik had het gevoel dat dit album iets kon betekenen voor andere mensen. Ze deelde die mening, dus… Het was zij die mij ooit liefdevol een ‘country gentleman’ noemde. Tot ze er genoeg van had. Vandaar de titel.

De meest ontroerende song op de plaat is ongetwijfeld ‘Honeymoon Is Great I Wish You Were Her’.

Pearson: Het is de song die de hele plaat in gang heeft gezet. Hij raakte mensen op zo veel niveaus dat ik besloot om deze songs te delen in plaats van voor mezelf te houden, zoals origineel de bedoeling was. Ik kan Honeymoon Is Great trouwens nog altijd niet live spelen, het zit nog té dicht op mijn huid. Telkens als ik probeer, vraag ik me af: Hoe heb ik dit in godsnaam kunnen schrijven, laat staan op plaat zetten? Hoe ga ik dit verdomme ooit voor een publiek kunnen zingen? Maar het is een goede song, eentje die diep snijdt en blijft groeien.

Voor mij gaat hij over keuzes maken, en over hoe simpele keuzes niet langer bestaan in een complexe wereld. De onzekerheid en consequenties die gepaard gaan met foute beslissingen.

Pearson: Vergeet de dood van God en het einde van religie niet (lacht).

Geloof je echt dat God dood is?

Pearson: Natuurlijk niet. We kunnen God niet doden, zelfs niet als we iedereen ervan overtuigen dat hij niet bestaat.

Je hebt ooit gezegd dat je zijn aanwezigheid voelt wanneer je gitaar speelt. Is God dan een ander woord voor gelukzaligheid?

Pearson: Ik speel niet graag gitaar. Ik haal er voldoening uit, maar dat is niet hetzelfde als geluk.

Maak je graag muziek?

Pearson: De muziek op zich komt vanzelf, maar de teksten zijn een helse opgave. Songteksten schrijven is als in een boksring stappen en stevig op je gezicht krijgen. Althans, zo ervaar ik het toch. Ik kan weken in de knoop liggen over een komma. Elk woord is een lijdensweg. Telkens als ik voor een wit blad zit, moet ik mezelf opladen en denken: Heb ik ooit iets geschreven dat geen honderd procent troep was? Ja! Oké, we proberen het nog een keer (lacht, en staart dan anderhalve minuut in het ijle). Ik ben vroeger nog aan de slag geweest als meubelmaker. Het meest van al genoot ik ervan om verwaarloosde, rottende stukken hout te bewerken. Je haalt er alle oneffenheden en spijkers uit, en het krijgt een tweede leven. Bij songs schrijven is het net het omgekeerde: de eerste flashes van inspiratie – soms maar 30 seconden of een minuut lang – zijn het meest intens. Al de rest is gaten vullen en bulten bewerken, zeer vermoeiend. Geef mij maar de eerste vonken, in plaats van het grote vuur. Mocht ik continu in die halve minuut inspiratie leven, dan was ik een gelukkiger mens.

Met dit album word je her en der binnengehaald als de verloren zoon van de Amerikaanse songschrijvers, ‘Mojo’ noemde je zelfs ‘Amerika’s verloren genie’. Doet al die lof geen deugd?

Pearson: Goh, misschien heb ik gewoon geluk gehad? We zullen zien waar het uiteindelijk zal eindigen. Ik moet me nog bewijzen, minstens met een album of drie. Niet iedereen is vol lof, hoor. De Amerikaanse critici zijn niet zo vriendelijk als de Europese. Wie weet, misschien zijn jullie hier gevoeliger voor de triestige thematiek van de plaat en durft niemand me onderuit te halen.

LAST OF THE COUNTRY GENTLEMEN.

Uit bij PIAS.

DOOR JONAS BOEL

‘Songteksten schrijven is als in een boksring stappen en stevig op je gezicht krijgen.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content