Terwijl de Zamu Awards het beste van 2002 bekronen, kijken wij in de toekomst. Van deze vier jonge talenten zullen we de komende jaren zeker nog horen.

Girls In Hawaii

In Girls In Hawaii bundelen twee songschrijvers, Lionel Vancauwenberge en Antoine Wielemans, hun krachten. Hun popsongs zijn breekbaar, en sfeervol ingekleurd met verfijnd gitaarwerk. Inventieve rock à la Grandaddy en Mauro. Bezetting: Antoine (23, zanger), Lio (25, gitarist/zanger), Brice (22, gitarist), Christophe (28, gitarist/toetsenman), Daniel (20, bassist) en Denis (20, drummer). Achtergrond: Een bende studenten uit Brussel. Opgericht: Medio 2000 startten Antoine en Lio hun project, de livegroep kwam er een jaar later bij. Eerste wapenfeiten: 2002 was een mooi jaar: ze mochten de spits afbijten op het hoofdpodium van Dour, traden op in Glaz’art in Parijs, op Les Nuits du Botanique en op De Muzikantendag in de AB als aftershow van Dead Man Ray, en wonnen op de koop toe Stu Bru’s Demopoll. Plaat: Debuut-mini-cd Found In The Ground komt in februari uit bij 62 TV/Bang! Invloeden: Evil Superstars, Kiss My Jazz, dEUS, Calexico, Grandaddy, Radiohead, Swell, Sparklehorse en Calc. Mentors: Redboy aka My Little Cheap Dictaphone, Maxime LeHung van Collectif Jaune Orange, Alex Stevens van het webzine Nameless en Pierre Van Braekel van platenlabel 62 TV. Ontdekker Pierre Van Braekel: ‘Ik hoor in Girls In Hawaii iets dat ik niet meer heb gehoord sinds destijds die demo van dEUS hier bij Bang! binnenkwam.’ Credo: Happy together (Won Kar-Wai) Jobs: Bij platenfirma’s. Andere passies: Fotografie, cinema. Ambitie: Een synergie realiseren tussen muziek en filmbeelden. Over de castagnetten in ‘Love’s A Better Way To Travel’ (te vinden op de demo die in 2001 verscheen): ‘We hadden een volledig Spaans orkest ingehuurd, maar uiteindelijk hebben we alleen de castagnetten behouden.’ (lacht)Waarschuwing: Wie met een zoekrobot op internet speurt naar info over Girls In Hawaii, wordt naar een hoop pornosites verwezen. Eerstvolgend concert: Samen met DJ Tom Barman op 14/2 in Studio Athanor, Greepstraat, Brussel.

STACHE

Met een slang uitdrukking uit de film Reservoir Dogs als naam, boetseert dit viertal americana uit Vlaamse klei. Hun bezwerende songs, hun gepassioneerde frontman en een cd-titel als Thee Without Sin Throw The First Stone doen wat aan 16 Horsepower denken. Wij zijn alvast in de ban van hun voodoo-rootsrock. Bezetting: Gunt Verspecht (29, zang/gitaar/piano), Thomas Fadeux (26, gitaar/borsteldrum), Stevo Vanden Eede (25, bas) en Bob Van Wiele (31, drums/elektrische piano). Broedplaats: Opwijk. Achtergrond: Gunt en Bob speelden bij The Growin’ Trees, dat in 1996 de preselecties van de Rock Rally haalde. Nadien ging Gunt als singer-songwriter verder, waarmee hij de basis legde voor Stache. Opgericht: Voorjaar 1997. De dag na een concert van Ben Harper in de AB. Daar leerden Gunt en Thomas elkaar kennen. De volgende dag al vond de eerste repetitie onder de naam Stache plaats. Eerste wapenfeiten: Deelname aan Access to Amsterdam, waar een internationale selectie van beloftevolle groepen aan pers en publiek werd voorgesteld (2001). Voorprogramma’s van My Morning Jacket en Elliott Murphy (2001). Tweede voorronde van het internationale rockconcours Bilbo-Rock in Bilbao, met nog andere optredens in Spanje tot gevolg (2002). Platen:Grow Up To Be Just Like You (2001), Thee Without Sin Throw The First Stone (vorig jaar in eigen beheer uitgebracht, maar zopas officieel verschenen bij Fuzz Records/Zomba). Invloeden: Tom Waits, Neil Young, Captain Beefheart, Ani DiFranco, John Cale en Fiona Apple. Over de vergelijking met 16 Horsepower: ‘We zijn blij dat die vergelijking gemaakt werd, want zo hebben we 16 Horsepower leren kennen. Zij hebben een frontman met hetzelfde profiel – bezeten van muziek, met het hart op de tong – en verwerken thema’s als angst, liefde, haat en woede in de songs. De bijbelverwijzingen zijn bij ons wel eerder toevallig en meer sporadisch dan bij hen.’ Credo: ‘Laat het alstublieft intens zijn tot op het einde.’ Ambitie: ‘Veel meer mensen bereiken.’

Köhn (Jurgen De Blonde)

Al zes jaar, onder namen als Köhn en Ed Nolbed én met de postrockgroep De Portables, wijdt Jurgen De Blonde (28) zich aan de recyclage- en collagekunst. Dat levert abstracte popsongs op met een eigen, humoristische woordenschat. Broedplaats: Gent Achtergrond: Geboren in Eeklo, volgde De Blonde vanaf het vierde middelbaar kunstonderwijs. Op z’n 16e kocht hij tweedehands een 4-track recorder en een sampler om z’n eerste tapes in elkaar te prutsen. Eerste wapenfeiten: De enthousiaste reacties uit Duitsland, Nederland, Frankrijk en Finland op de eerste Köhn-cd. De Blonde kreeg meteen de kans om in het buitenland kleinschalig op te treden. Op uitnodiging van Sonic Youth mocht hij in 1998 hun voorprogramma verzorgen. Nog memorabele concerten: Op Pukkelpop drie jaar geleden en de opwarming voor Sparklehorse in de Ancienne Belgique in Brussel vorig jaar. Platen:Köhn (1997), Köhn2 (’99) en Koen (2002). Als Jurgen De Blonde: The Icecaps Are Melting (2000) en Hidden Rabbit (2001). Invloeden: Heel breed, van de synthesizermuziek van Jean-Michel Jarre, Kraftwerk en Klaus Schulze, over Frank Zappa, Pink Floyd en indie-gitaarbands als My Bloody Valentine tot klassiek. Jobs: De Blonde was ooit nog magazijnier en belandde nadien in de computersector, maar probeert sinds twee jaar van de muziek te leven. Hij componeerde voor animatie, kortfilms en binnenkort ook een dansproductie van choreografe Angelique Willkie. Over De Portables: ‘Het is best aangenaam om eens niét in je eentje te zitten knutselen, maar te kunnen jammen en proeven van het groepsgevoel.’ Ambitie: ‘Ik ben geïnteresseerd in liedjes én in experimenten. Ik heb die twee een tijdlang proberen te scheiden, wat mijn vele pseudoniemen en losse projecten verklaart. Dat zat echter de spontaniteit, die voor mij heilig is, in de weg. Daarom is het mijn ambitie om in de toekomst die twee nog meer naar elkaar toe te doen groeien.’ Komende belangrijke concerten: Als Ed Nolbed een tweeluikconcert met Max Tundra op 25/2 in de Vooruit in Gent en als Köhn op 9/4 op het Domino Festival in de AB (een track van hem staat ook op de Domino sampler-cd die via het tijdschrift Wire wordt verspreid).

Bolchi

Cartel Deluxe krijgt er als livegroep in het dance-wereldje een geduchte concurrent bij. Bolchi drijft op de chemische reactie tussen songschrijver/techneut Jeroen De Pessemier en soulstem Lien De Greef. Stomende blazers zijn de kers op de taart. De door Studio Brussel opgepikte single City Trippin’ is alvast een origineel en aanstekelijk visitekaartje. Bezetting: Lien De Greef (21, zang) , Jeroen De Pessemier (27, keyboards/programming), Matthias Debusschere (21, bas) , Kas Longman (24, gitaar) , Geert De Waegeneer (35, drums en percussie) , Tom Callens (20, sax), Joachim Vanhoecke (22, trompet). Broedplaats: Gent Achtergrond: Jeroen volgde klarinet en harmonieleer aan de muziekacademie, Lien studeert jazz aan het conservatorium. De meeste groepsleden zijn klassiek geschoold, maar besloten 2,5 jaar geleden om zich met Bolchi toe te leggen op het schrijven van eigentijdse popliedjes. Geert drumde vroeger bij Thou, Kas speelde gedurende een half jaar bij dance-project Moiano. Opgericht: Zomer van 2000. Eerste wapenfeiten: Optredens op de Gentse Feesten. Platen:Zomer van 2001: demo Get Ya Groove On (belandde in de Stu Bru playlist). December 2002: eerste officiële single City Trippin’. Invloeden: Daft Punk, Armand Van Helden, Prince, Moloko, Michael Jackson. Mentor: Herbert Lanckhorst aka Reinard Vanbergen van Das Pop, die City Trippin’ produceerde. Zijn reactie: ‘Ik apprecieer het dat Bolchi poppy, commerciële dance wil maken die toch enige kwaliteit heeft. Al denk ik dat het nog een lange zoektocht zal zijn naar de juiste liedjes.’ Een connectie om naar uit te kijken: 4T4, DJ van ’t Hof Van Commerce, zal City Trippin’ remixen voor de B-kant van de volgende single. Credo: ‘ Embrace the original. Je komt daar heel ver mee of juist helemaal niét, maar je kan je hoe dan ook troosten met de gedachte dat je tenminste je eigen ding hebt gedaan.’ Ambitie: ‘Een nummer maken dat iedereen goed vindt, maar dan écht iedereen. Een song à la Billie Jean van Michael Jackson. En als dat niet lukt: proberen daar niet al te gefrustreerd om te zijn. Dus eigenlijk: je goed voelen en jezelf blijven.’

Door Peter Van Dyck Foto’s Guy Kokken