Na halfbakken horrorprobeersels Darkness Falls en The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning herpakt cineast Jonathan Liebesman zich stevig met sf-blockbuster Battle: Los Angeles. Resultaat? Heel Hollywood loopt de deur bij hem plat. ‘Je hoort me niet klagen.’
Na ‘District 9’ is ‘Battle: Los Angeles’ de tweede ‘alien invasion’-prent van een regisseur met Zuid-Afrikaanse roots. Wat hebben jullie toch met gewelddadige E.T.’s?
Jonathan Liebesman: Ik ben ongeveer even oud als District 9-regisseur Neill Blomkamp, we hebben dus dezelfde achtergrond. Enerzijds groeiden we op in een land dat de ene ingrijpende ontwikkeling na de andere meemaakte, wat zijn littekens achterliet in ons nationaal onderbewustzijn. Anderzijds zagen we in de eighties een aaneenschakeling van adembenemende sciencefictiontitels, die duidelijk hun stempel drukten op onze filmsmaak.
Sciencefiction ligt je duidelijk beter dan horror.
Liebesman: (Zucht) Die twee kutfilms zullen me altijd blijven achtervolgen. Kijk: ik was een echt groentje toen Darkness Falls me aangeboden werd. Natuurlijk stond ik te springen om een film te regisseren! Dat het griezelgenre me niet lag, daagde me pas tijdens de shoot van The Texas Chainsaw Massacre-prequel. Ik kreeg het op geen enkel moment warm of koud toen ik de dagelijkse opnames bekeek. Tijdens het productieproces van Battle: Los Angeles leek ik wel herboren. Plots wist ik wanneer een scène werkte en wanneer we ze opnieuw moesten schieten.
Waarom ging je voor een realistische ‘shaky cam’-aanpak?
Liebesman: Tijdens mijn vrije tijd spendeer ik uren op YouTube. Daar vind je een schat aan materiaal terug – van hilarische opnames van baby’s over gênante video’s van popwannabe’s tot aangrijpende footage uit het Midden-Oosten. Een ding hebben al deze uit het leven gegrepen beelden gemeen: ze zijn steevast met de hand geschoten. Het leek me dus de juiste methode om bij de kijker een maximaal effect te bereiken.
Het sciencefictiongenre teert grotendeels op indrukwekkende schouwspelen. Hoe rijm je jouw schokkerige aanpak met dergelijke spektakelmomenten?
Liebesman: Nu klink je als sommige studiobonzen. Ze deden het in hun broek toen ik hen over mijn geplande schietstrategie vertelde. In mijn ogen is het hedendaagse bioscooppubliek immuun geworden voor klassiek geschoten speciale effecten. Door gelijkaardig materiaal realistischer weer te geven betrek je de kijker opnieuw bij wat er zich op het witte doek afspeelt. Dat sommige details van het gebeuren verloren gaan, voegt toe aan het mysterie.
De buzz rond ‘Battle: Los Angeles’ heeft je niet bepaald windeieren gelegd.
Liebesman: Ik ben inderdaad geen paria meer. Als ik videoclips en commercials had geregisseerd in plaats van twee afgekraakte horrorfilms, was het allemaal veel vlugger gegaan. Maar je hoort me niet klagen. Binnen enkele dagen sta ik op de set van de Clash of the Titans-sequel en zal ik de hele wereld tonen hoe goed de eerste prent had moeten zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
