© Niko Tavernise

Vergeet de Batmanfilms van Tim Burton en Christopher Nolan. Vergeet de discussie of Jack Nicholson dan wel Heath Ledger de beste Joker was. En vergeet ook alle andere bullshit die de afgelopen jaren uit de DC Comics-fabriek kwam gerold. Daar heeft deze in Venetië verrassend met de Gouden Leeuw bekroonde en verbazend wrange origin story over Batmans fanatiekste vijand niets mee te maken. Waar deze film wél mee te maken heeft, is Taxi Driver en The King of Comedy, en niet uitsluitend omdat Robert de Niro, de hoofdrolspeler in beide Scorsese-klassiekers, in Joker een bijrol speelt als gladde talkshowhost. Regisseur Todd Phillips trekt namelijk resoluut de karakterkaart, stroopt de Joker van alle cartooneske cosmetica en dropt hem met dodelijk sérieux in de mean streets van New York – excuus: Gotham City – op het kruispunt van de jaren zeventig en tachtig. Zowel qua sfeer, look als setting leunt Phillips indringende film dus akelig dicht aan bij Scorsese’s New Hollywood-drama’s van weleer. Een fel vermagerde Joaquin Phoenix incarneert ‘God’s lonely clown’, een meelijwekkende dertiger die met zijn bejaarde moeder samenhokt in een flatje, sinds zijn kindertijd aan psychoses lijdt, alsmaar meer van grap naar gruwel evolueert en zo’n nare schaterlach heeft dat zelfs Travis Bickle hem uit zijn taxi zou zwieren. Phillips’ make-over annex rip-off is zo intens, efficiënt, benauwend en amoreel dat hij, met zijn ontregelende empathie voor een outcast wier frustraties uitmonden in chaos en geweld, zelfs precies dezelfde discussies oproept als Taxi Driver indertijd. Alsof films een morele meetlat zijn in plaats van een onthullende spiegel. Joker is ziek en briljant, laf en virtuoos tegelijk, geheel zoals de psychotische grapjas zelf. You jokin’ to me?

Joker ****

Todd Phillips met Joaquin Phoenix, Robert De Niro, Zazie Beetz

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content