BLACK BEAUTY. OP ‘GET LIFTED’ SLAAGT JOHN LEGEND, DE ZWARTE HOOP IN BANGE DAGEN, ERIN ZéLFS ONTROUW ALS IETS MOOIS TE DOEN KLINKEN.

GET LIFTED

(COLUMBIA)

John Legend ****

Wat zit er in het leidingwater van Philadelphia? Na Jill Scott, The Roots, Ursula Rucker, King Britt en Vikter Duplaix is er nu John Legend. Deze kerel debuteerde als tiener aan de zijde van Lauryn Hill op The Miseducation Of, schreef voor Alicia Keys en Janet Jackson en zong op platen van Talib Kweli, Jay-Z, Black Eyed Peas en beschermheer Kanye West. Na deze jaren achter de schermen is hij nu klaar voor zijn eerste majorplaat onder eigen naam.

Zijn de r&b-producties tegenwoordig meestal zo glad en egaal als een ijspiste, met de hulp van Kanye West en Will.I. Am (Black Eyed Peas) komt John Legend voor de dag met inventieve grooves die tegelijk modern klinken én geschiedenis ademen – getuige de zwierige seventiessoul- strijkers in Live It Up. Als pianoman brengt Legend ook graag ballads, zoals Ordinary People, die ver weg van vals sentiment over de rare kronkels van de liefde vertellen.

Jazz, gospel, soul, hiphop, zelfs de spiritualiteit van Bob Marley: je vindt het allemaal terug in de rijkdom op dit album. De seks van Marvin Gaye schuilt in het naar een orgastische climax opbouwende So High en in She Don’t Have To Know, een van de mooiste songs ooit over ontrouw. De songs zijn puzzels die helemaal kloppen. De beschonken blazers zijn perfect gecast in Alright en een al even meesterlijke zet is het om de ernst van de smeekbede I Can Change – ‘I give up on the pimpin’‘- te laten counteren door de onderkoelde rap van Snoop Dogg. Nog zo’n dubbele bodem: de moraal van Number One: ik heb je bedrogen maar hey, kan ik er wat aan verhelpen, ik ben nu eenmaal een man.

Door de hoge stem in Let’s Get Lifted Again tegenover de droge eenvoud van beats en gitaar te plaatsen, wordt het nummer eens zo sensueel. Even simpel en repetitief is Refuge (When It’s Cold Outside), waarin de twinkelende melodie zijn efficiëntie toont. Zelfs al zijn de arrangementen elders complexer, ze bewaren altijd hun elegantie en naturel. De harmonieën – bijvoorbeeld de doo-wop van zijn familie in It Don’t Have To Change (The Family Song) – zijn verheffend en begeesterend. Het bereik van zijn stem, die qua klankkleur vergelijkbaar is met die van Daryl Hall, is groot. Zijn falsetto verkent ongekende hoogten maar verliest zich nooit in exuberante kunstjes à la Bilal.

Legend is zo innoverend als je in deze tijden nog kan zijn: hij reviseert de zwarte muziek in een heel persoonlijke stijl en heeft de kracht om het een verse impuls te geven. Met nauwelijks een mindere song op de hele cd, wint bij hem de inhoud het opnieuw van de vorm. Peter Van Dyck

Peter Van Dyck