John Grant

Wie hoopte dat John Grant zich na drie platen vol elektronische gein zou verzoenen met de cynische softrock van zijn debuut Queen of Denmark wordt door de aanblik van deze kierewiete hoes meteen uit die illusie gehaald. Opener Metamorphosis is ronduit schizofreen: een legitieme ballade in een omhulsel van pronkzuchtige electropop die is bespat met cartooneske stemmetjes, alsof Grant in zijn uppie een episode van het afgrijselijke SpongeBob inspreekt. Toch bereikt hij in Love Is Magic en Tempest (een van zijn favoriete lunaparkgames) een geslaagde balans tussen ernst en humor, camp en kunst. Helaas moet de matiging het vaak afleggen tegen zijn flamboyante natuur, die naar opzichtig bliepende jarentachtigelectro snakt en hem dwaze taalaanslagen zoals ‘ Dr. Turd-Face!’ of ‘ Stupidzilla!’ doet plegen.