Onze eigenste ‘Edith Piaf’ Jo Lemaire heeft net een nieuwe cd uit, ‘Flagrants délices’ (Universal) en trekt de komende maanden op tournee door Vlaanderen en Brussel met haar nieuwe show. Info: www.duelle.org of [{phone}]015-33 62 65.

Ben je een fervent tv-kijker?

Ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met televisie. Het is een interessant medium, maar de tijd ervoor ontbreekt vaak. Toch pluis ik graag de tv-programma’s uit, en neem ik dingen op die me interesseren. Mijn voorkeur gaat naar thrillers, sciencefiction en documentaires. Ik kijk graag naar National Geographics en BBC. Die gewoonte dateert van toen ik nog Engelse songteksten schreef, ik leerde zo veel van de taal bij. Daarenboven vind ik de BBC-stijl boeiend en humoristisch. Dat verwijt ik tv-makers van bij ons wat: ze zijn zo stijf en zo weinig vernieuwend.

Sciencefiction associeer ik niet direct met jou.

Ik hoor dat wel vaker. Die voorkeur komt, denk ik, doordat ik in mijn jeugd heel veel sciencefiction heb gezien. Het was de beginperiode van SF, met Star Trek, The Invaders en The Saint. Nu is SF een vorm van escapisme voor mij.

Verkies je radio boven tv?

Ik begin de dag met koffie en de radio. Het is een ritueel. En ’s avonds zal het veeleer de tv zijn. Tot ik in slaap val, omdat een film niet boeiend genoeg is. Overkwam me vroeger nooit.

Kijk je vaak naar muziekprogramma’s?

Ik heb eigenlijk een hekel aan zogenaamde variétéprogramma’s. Ze zijn zo opgefokt, en op alle zenders zie je weer dezelfde namen en groepen opduiken. Het lijkt wel een sekte. Een tv-zender maakt ook geen artiest. Dat bén je of ben je niet. Muziek moet je liefst live meemaken.

Welke tv-figuur heeft ooit je hart gestolen?

Niemand eigenlijk. Tenzij misschien Tom en Jerry. Ik ben verslaafd aan tekenfilms. Op nieuwjaar bijvoorbeeld, wanneer veel tekenfilms worden uitgezonden, breng ik uren voor de tv door. Liever dát dan te gaan fuiven. Ik ben geen fuifnummer, tenzij ik op stap ben met mijn muzikanten. Op onze manier.

Wat is voor jou de magie van tv?

De snelheid waarmee beelden wereldwijd worden verspreid. Dankzij televisie leven we niet meer afgezonderd. Al wordt via datzelfde medium ook de grens van de privacy vaak overschreden. Het meest magische vind ik dan dat de cinema in ons huis is gekomen.

Inspireert televisie je weleens tot het schrijven van teksten of het componeren van een song?

Minder tot muziek dan tot teksten. Het lied Comme une étoile ( Duelle, 1990, adw) heb ik geschreven nadat ik een programma had gezien over vluchtelingen. Een uitzending over de Dwaze moeders van Buenos Aires inspireerden me tot het nummer Plazza de Mayo, dat ik in de nieuwe tournee breng.

Stel dat je 15 minuten de tijd krijgt om je nieuwe cd ‘Flagrants délices’ in prime time te promoten. Hoe zou je dat aanpakken?

Ofwel zou ik gewoon 15 minuten live muziek uit die cd brengen, met mijn fantastische en enthousiaste band. Ofwel, om de mensen te embêteren, kiezen voor 15 minuten stilte. Ik vind dat er te veel lawaai is overal, vandaar. Als achtergrondbeeld? Sneeuw! Iets dat geen lawaai maakt in elk geval.