Jim Morrison

Laatste werk: The Lost Paris Tapes (1971)

3 juli 1971 in Parijs

Leeftijd bij overlijden: 27

Zanger

Did you have a good life when you died, enough to base a movie on?’, preekt Jim Morrison in An American Prayer, zijn postuum uitgegeven poëzieplaat. Oliver Stone vond alleszins van wel, getuige zijn biopic The Doors met Val Kilmer. Had de regisseur enkel Morrisons dood en de bijbehorende complotvorming verfilmd, het had een minstens even hallucinante prent opgeleverd die zou aanvangen in maart 1971, toen Morrison met zijn vriendin Pamela Courson in Parijs belandde.

Ondanks zijn succesplaat L.A. Woman had Amerika een degout van hem: hij had zijn pik getoond aan een conservatief concertpubliek en was in een mediastorm beland. Zijn bandleden bleven in Los Angeles, in afwachting van een nieuwe tournee. Morrison nam zonder The Doors wat dronkenmansliederen op met straatmuzikanten, maar behalve de bootleg The Lost Paris Tapes bleef van die laatste studiosessie niets over. Jim stortte zich in Parijs uit verveling op croissants, poëzie en drugs. Hij verdikte exponentieel, werd een onherkenbare Jezusfiguur en hing elke avond het beest uit in Rock ‘n’ Roll Circus. Ook Roman Polanski, Marianne Faithfull (die het net had uitgemaakt met Mick Jagger), Jimi Hendrix, Eric Clapton, The Rolling Stones en The Beatles werden in de bohemien bar gespot – naast de sporadische circusartiesten, dragqueens én levende tijgers uiteraard.

Op 3 juli 1971 kwam Jim rond één uur in de club aan. Hij stapte naar zijn vaste barkruk, bestelde zijn vaste fles wodka en haalde bij zijn vaste dealer Jean de Breteuil zijn vaste dosis heroïne voor Pamela. Als de dood voor naalden, snoof hij uit verveling alvast een voorproefje tijdens het kakken. Gevolg: een hartaanval. Toen een buitenwipper rond twee uur de deur van het toilet inbeukte, vond hij Jims bewusteloze lichaam. Sam Bernett, de clubeige-naar, wilde de hulpdiensten bellen, maar twee dealers overtuigden hem dat hij niet dood was. Waarop ze Jim naar zijn appartement in de Rue Beautreillis droegen en hem daar dood in zijn badkuip achterlieten. Het relaas staat in The End: Jim Morrison, het boek waarmee Bernett in 2007 de omerta rond Jims dood doorbrak. Tot dan gold het onschuldige verhaal van Pamela Courson als officiële verklaring: hij ging op zijn laatste avond naar de film, luisterde met Pamela naar plaatjes, werd onwel, hoestte bloed op en stierf thuis aan een hartaanval in zijn bad. ‘Iedereen in de club die wist wat er gebeurd was – Marianne Faithfull incluis – zwoer de feiten stil te houden’, aldus Bernett, die in 1971 26 was. Of zijn verhaal klopt, kunnen we nooit meer bewijzen. Faithfull en drugsdealer de Breteuil vluchtten onmiddellijk na de horroravond naar Casablanca en zwijgen sindsdien als het graf. De Breteuil zelfs letterlijk: Pamela’s geheime minnaar stierf aan een overdosis. Van de getuigen die Jims lijk zagen, worden we ook niets wijzer. Dokter Max Vassile, die een natuurlijke dood vaststelde en dus geen autopsie op Jim uitvoerde, is al lang dood. En Pamela Courson stierf in 1974 zelf aan een overdosis heroïne. Bill Siddons, de manager van The Doors, kreeg het lijk zelfs nooit te zien, hoewel hij speciaal daarvoor uit L.A. overvloog. Voer voor complotten en wilde theorieën, zegt u?

Een bloemlezing, van plausibel naar debiel: Morrison dacht dat hij cocaïne snoof in plaats van heroïne. Courson liet Jim doodbloeden op het toilet. Morrison was biseksueel en stierf aan gonorroe. Jim werd op afstand vermoord door een heks met voodookrachten. En de leukste vondst: Morrison zette zijn eigen dood in scène, ontsnapte zo aan zijn artiestenleven en leidt sedertdien een anoniem bestaan als bankbediende. ‘Als één iemand zijn eigen dood kon ensceneren, compleet met uitvaartdienst en vervalste autopsie, was het wel Jim wel’, voedde Ray Manzarek, toetsenist bij The Doors, de controverse. Waar of niet? Het antwoord ligt misschien wel in The End, Morrisons doodsepos van dik elf minuten. ‘The end of laughter and soft lies, the end of nights we tried to die’, besluit hij daarin. Zijn probeersel is alleszins gelukt. Nu nog uitvlooien hóé hij het precies heeft geflikt.

THIJS DEMEULEMEESTER