Hebben de jongens van ALT+J de indiepopplaat van het jaar gemaakt? Ons oordeel over hun debuut An Awesome Wave leest u elders in dit blad, hier mogen ze bepleiten waarom u hen ondanks alle gimmicks een kans moet geven. ‘Mijn songs volgen zelden het Hollywoodscenario.’

Voor alle duidelijkheid: hun groepsnaam spreek je uit als ‘alt-j’, de toetsencombinatie die nodig is om ALT+J tevoorschijn te toveren. De vier universiteitsvrienden uit Leeds zijn dan ook niet voor één gat te vangen, en hen in een hokje steken gaat ook moeilijk. Zelfs na een maand bivakkeren op de iPod is het moeilijk om hun invloeden te ontmaskeren.

‘We proberen nochtans niet bewust te klinken als niemand anders,’ zegt zanger/gitarist Joe Newman, ‘net zomin als we onze invloeden op de mouw dragen. Ik bedoel maar, we zijn er ons wel degelijk van bewust dat het onmogelijk is om muziek te maken die honderd percent origineel is, maar groepen die hun idolen naspelen zijn gewoon lui.’

In Leeds loopt toch één groep rond waaraan jullie me doen denken: het al even onvoorspelbare Wild Beasts.

NEWMAN: Bedankt, want Wild Beasts zijn toffe gasten en een zeer goede, originele band. Het zijn buitenbeentjes met een heel eigen geluid, net als wij. Zeker in Leeds, waarvan de bekendste exponenten tot nader order Kaiser Chiefs zijn.

En net als Hayden Thorpe van Wild Beasts heb je een wat bevreemdende zangstem.

NEWMAN: Ik kan er niets aan doen, ik zing op de manier waarbij ik me comfortabel voel. In het volle besef dat anderen zich daar oncomfortabel bij voelen. (Lacht) Het zijn de genen van mijn vader die je hoort. Hij schuimde vroeger met zijn gitaar en een gigantisch boek vol songklassiekers de pubs af voor honderd pond per avond. De klanten zagen hem graag komen, hij werd zelfs vergeleken met seventiesbard James Taylor.

Een van de uitschieters op ‘An Awesome Wave’ is ‘Tessellate’ – een prachtige song met een mooie titel, maar ik heb wel moeten opzoeken wat het betekent.

NEWMAN: Het is een vorm van mozaïek, iets wat we vroeger op de kleuterschool leerden. To tessellate is patronen maken zonder lege ruimte tussen de verschillende vormen – en het is natuurlijk ook een perfecte metafoor voor neuken. (Grinnikt)

Vroeger heetten jullie FILMS, en jullie song ‘Matilda’ is gebaseerd op de film ‘Leon’ van Luc Besson. Ben je een cinemafreak?

NEWMAN: Ik kijk veel films, zoveel is zeker. Ik ben een sucker voor het klassieke Hollywoodnarratief en de grote boy-meets-girlverhalen. Ontroering is mijn grootste artistieke drijfveer. Toegegeven, FILMS zag er ook gewoon stoer uit in hoofdletters.

Maar het werd uiteindelijk ALT+J, een symbool dat je enkel op Mac-computers kan typen.

NEWMAN: Bij deze: onze excuses aan alle pc-gebruikers! ALT+J is het symbool voor ‘delta’, wat dan weer verandering betekent – en het is de enige naam waar we alle vier achter stonden. Sommige mensen noemen het pretentieus, maar dat is oké. Er is niks fout met wat pretentie af en toe, het overkomt ons allemaal wel eens. ‘Pretentieus’ is trouwens vaak een gemakkelijk label voor iets wat je niet begrijpt. Geloof me, de andere namen op ons lijstje klonken niet veel beter. Napoleon lag ook in de mand. En Marines. En het ergst van al: Hello How Are You Fine Thanks. (Lacht)

Klinkt als een slechte emoband. Is ‘An Awesome Wave’ trouwens een steek richting al die Amerikaanse chillwave-artiesten tegenwoordig?

NEWMAN: Het is een quote uit American Psycho van Brett Easton Ellis: ‘Relief washes over me in an awesome wave.’

Niet je klassieke boy-meets-girl-verhaaltje.

NEWMAN: (Lacht) Eerder ‘boy meets girl and chops her to pieces’. Ik geef toe, mijn eigen songs volgen zelden het Hollywoodscenario. Taro komt nog het dichtst in de buurt, dat is gebaseerd op de hartstochtelijke romance tussen de bekende oorlogsfotografen Robert Capa en Gerda Taro. Ze kwamen elk apart aan hun eind in de frontlinie: Capa stapte op een landmijn in Japan en Taro werd tijdens de Spaanse burgeroorlog overreden door een tank. Onbegrijpelijk dat nog niemand daar een film over gemaakt heeft!

Wat ons bij een clichévraag brengt: voor welke regisseur zou je graag een soundtrack schrijven? En je mag niet David Lynch antwoorden.

NEWMAN: Ken je de acteur Paddy Consindine? Hij speelde onder meer de moordende psychopaat in Dead Man’s Shoes van Shane Meadows. Vorig jaar heeft hij zelf een prachtige film geregisseerd: Tyrannosaur. Een hard maar sfeervol en pakkend verhaal dat zich afspeelt in Leeds. Voor zijn volgende film wil ik best een akoestische soundtrack inblikken.

Nu we het toch over clichés hebben: er bestaan nauwelijks foto’s waar jullie herkenbaar op staan. Tegendraads?

NEWMAN: Dat komt omdat we niks moeten weten van bandportretten waarbij alle groepsleden tegen een muurtje leunen, liefst terwijl ze zo nonchalant mogelijk in de camera turen. De Britse muziekbladen zoals NME en The Fly staan daar vol van. Heel intimiderend, want iedereen ziet er hetzelfde uit en de foto’s zijn meestal beter dan de muziek. Griezelig homogeen en oppervlakkig.

Maar zulke foto’s maken net deel uit van de rockiconografie: denk maar aan de Ramones, of The Rolling Stones…

NEWMAN: Je noemt net twee van de meest fotogenieke bands ter wereld. Heb je ons daarentegen al eens bekeken? We zullen het van onze ideeën en onze muziek moeten hebben. Dus gokken we op de mensen die in de boekjes blijven hangen bij die jongens met hun rare groepsnaam en vergezochte groepsportretten. En áls die persoon naar de songs luistert, dan worden die gimmicks ons meteen vergeven. Zeer zeker. Dus: geef ons een kans, mensen! (Lacht)

AN AWESOME WAVE

Nu uit bij Infectious/PIAS.

DOOR JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content