Jawadde date: vijf verontrustend rare datingshows

Parental Control

Sexy Beasts, een bedenkelijk Netflix-programma waarin vrijgezellen vermomd als dier met elkaar op date gaan, wordt nu al ‘de raarste datingshow ooit’ genoemd. Er is nochtans stevige concurrentie.

Parental Control

Uit 2006-2010

In één zin Helikopterouders proberen hun schoonkind te dumpen.

Iedereen die in de nillies weleens langs MTV zapte, weet dat de zender een autoriteit is op het vlak van krankzinnige realityprogramma’s. Weinig formats waren echter zo sadistisch als Parental Control. Daarin mogen ouders die hun schoonkind zo hartgrondig haten dat ze het zonder enige gêne toegeven op tv een vervanger zoeken, met wie hun kind vervolgens op date moet. Om het extra pijnlijk te maken, worden de ouders én de huidige partner gedwongen om de tête-à-tête samen backstage te volgen. Uiteindelijk moet het kind een keuze maken. Meestal blijft het bij zijn lief. Vrijwel altijd blijkt familietherapie een beter idee dan een MTV-show.

Hello Stranger
Hello Stranger

Hello Stranger

Uit 2018

In één zin Koppels vergeten dat ze al een relatie hebben en gaan voor het eerst met elkaar op date.

Intussen zijn we op het punt gekomen dat elk aannemelijk format voor een datingprogramma al bestaat. Het resultaat is een overdosis aan belachelijk vergezochte formats. Al noemen de makers van het Britse Hello Stranger hun creatie liever ‘een datingshow met een twist’. George en Lucy, een uitgeblust koppel met een gezamenlijk YouTube-kanaal, willen hun relatie nieuw leven inblazen. Niet via gebruikelijke methodes zoals relatietherapie, een puppy of een nieuwe hobby, maar door hypnose. Hypnotiseur Aaron Calvert laat vier jaar aan herinneringen verdwijnen, waarna het koppel opnieuw op eerste date gaat om te zien of ze nog steeds voor elkaar zullen vallen. Dat blijkt gelukkig het geval, al is de geloofwaardigheid van Hello Stranger twijfelachtig. ‘De rommelversie van Eternal Sunshine of the Spotless Mind‘, vatte Twitter het programma samen.

Chains of Love
Chains of Love

Chains of Love

Uit 2001

In één zin Géén SM.

De plot van dit Amerikaanse Endemol-programma: een vrijgezel met tienduizend dollar op zak wordt door een mysterieuze, volledig in het zwart geklede slotenmaker vastgeketend aan vier potentiële partners. Vervolgens moet het vijftal vier dagen lang samen boodschappen doen, dineren, slapen, allerhande teambuildingactiviteiten uitvoeren en zien uit te vissen wie het best bij elkaar past en wie het meeste geld verdient. Ondanks het veelvuldig gebruik van termen als ‘playmates’, ‘picker’ en ‘ritual room’ benadrukten de makers dat het programma gaat over ‘een liefdesketting, geen SM-ketting’. Na zes afleveringen werd Chains of Love stopgezet.

I Wanna Marry
I Wanna Marry “Harry”

I Wanna Marry “Harry”

Uit 2014

In één zin Iemand die een beetje op prins Harry lijkt zoekt een lief.

Wij hadden Wie wordt de man van Wendy?, maar Fox ging nog een stapje verder en bedacht een realitywedstrijd waarin twaalf Amerikaanse vrouwen strijden om de hand van prins Harry. Of toch een lookalike van prins Harry die niet eens zo goed op hem lijkt. De Amerikaanse vrouwen zouden toch het verschil niet opmerken, was de redenering. Jammer genoeg hadden de deelnemers meteen door dat ze een willekeurige roodharige Brit aan het daten waren. (De aanhalingstekens in de titel gaven ook het een en ander weg.) De makers deden nog een wanhopige poging om de deelnemers te brainwashen door hun een manipulatieve therapeut voor te schotelen en hun ’s nachts dingen als ‘Harry moet terug naar Buckingham Palace, de koninklijke familie is niet tevreden over de show’ toe te fluisteren. Na vier afleveringen werd I Wanna Marry “Harry” vroegtijdig stopgezet. Matthew Hicks, de lookalike, speelde later nog eens Harry in een Schweppes-reclame.

Game of Clones
Game of Clones

Game of Clones

Uit 2017

In één zin Voor mensen die ‘een type hebben’ wel heel letterlijk nemen.

In Game of Clones mogen vrijgezellen met behulp van een The Sims-achtig computerprogramma hun ideale partner ontwerpen, van hun lievelingsoogkleur tot de gewenste borstomtrek. De productie gaat vervolgens op zoek naar acht mensen die aan alle voorwaarden voldoen, laat hen dezelfde outfit aantrekken en dropt hen in een huis met de vrijgezel. Die doet zijn uiterste best om alle dubbelgangers uit elkaar te houden, waarna hij of zij op het einde van iedere aflevering een kloon wegstuurt. Game of Clones moest bewijzen dat het innerlijke uiteindelijk het belangrijkste is: als iedereen er exact hetzelfde uitziet, geeft persoonlijkheid de doorslag. In de praktijk is Game of Clones echter een angstaanjagende, volstrekt onromantische horrortrip die zo uit Black Mirror lijkt geplukt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content