Dit is geen poging om mezelf te verstoppen, echt niet. Ik kan gewoon niets anders met manieren tekenen, en mezelf al helemaal niet. Deze tekening zegt trouwens evenveel over mij als mijn tien gênante pogingen tot hoofd die het niet haalden. Ze vertelt hoe ik als puber helemaal alleen in Cinema Calypso zat te dromen van de films die ik later zou maken. Zo hard dat het zelfs nooit bij me opkwam om een Plan B te verzinnen.

Ik voel me soms een dinosaurus. Ik stam nog uit de tijd dat er in de cinema gordijnen voor de schermen hingen. De mensen kleedden zich al niet meer op om naar de film te gaan, maar ze zaten er wel nog devoot naar te kijken. Films hadden nog iets magisch toen ik jong was, je kreeg ze nog niet gratis bij kranten. Daar denk ik nog vaak met heimwee aan terug. Ik vind mezelf redelijk saai, of toch niet interessant genoeg om veel van mezelf in mijn films te stoppen. Ik wil verhalen vertellen voor een breed publiek. Maar één kijker hebben, zoals in mijn tekening, zou ik een verschrikking vinden. Een film krijgt pas bestaansrecht als er een publiek voor is, vind ik. Zeker als hij met publiek geld betaald wordt.

Ik kom vrij arrogant over, heb ik al ondervonden. Terwijl ik van mezelf hooguit vind dat ik veel zelfvertrouwen heb. Ik weet gewoon nogal goed wat ik wil. En waar. En wanneer. En hoe. En hoe gaat dat hier dan? ‘Het laatste wat je in Vlaanderen ziet als je je kop boven het korenveld uitsteekt, is de zeis’, hoor je wel eens. En misschien is daar wel iets van aan. Je zou je hier al moeten excuseren als je zonder blozen drie rechte zinnen na elkaar kan zeggen. En daar heb ik het geduld niet voor. Oei, dat klinkt arrogant, zeker?

Ben ik een einzelgänger? Ik wil bij geen enkel clubje horen, in elk geval. En ik wil nog veel minder dat ze me in een hokje kunnen stoppen. Na Alles Moet Weg kon ik niet snel genoeg Team Spirit maken. Al was het maar om De Smaakpolitie te pesten. En ik ben bij mijn weten de enige mens die in De Rechtvaardige Rechters én in De Zoete Inval heeft gezeten. Ik vind het geweldig dat zowel Story als Knack me interviewen. Al was het alleen maar voor de paniek – om niet te zeggen de haat – die ik daarmee bij sommige fundamentalisten zaai.

Jan Verheyen (44) is regisseur en mediafenomeen. Zijn nieuwe film ‘Vermist’ – een politiefilm gebaseerd op bestaande dossiers van de Cel Vermiste Personen – speelt vanaf 31 oktober in de bioscoop, en zal daarna ook als serie op VT4 te zien zijn. Momenteel verfilmt Verheyen ‘Los’, de debuutroman van Tom Naegels. Alle info: www.vt4.be/vermist

Opgetekend door Wouter Van Driessche