Jan Van Looveren (40), alias ‘de Joeri’ uit ‘Trigger Happy’, is acteur en stichtend lid van het Man Liberation Front, oftewel ‘M!LF’, iedere donderdag op 2BE.

Ik ben een trotse vader. Dit portret is getekend door mijn oudste dochter toen ze elf was. Verbluffend realistisch voor een meisje van die leeftijd, als je het mij vraagt. Mijn derde dochter is trouwens net geboren – voortaan deel ik mijn huis dus met vier vrouwen. Ik weet dat het niet meteen goede reclame voor M!LF is, maar ik ben een echte familieman. Met het ouder worden, wordt dat steeds erger trouwens. Vroeger kon ik voor geen enkel feestje passen – er was altijd wel een reden om te gaan. Nu geniet ik ervan om thuis te komen. Dit is mijn nest. Mijn stoof aansteken en er af en toe eens kolen op kappen: meer heeft een mens niet nodig.

Of mensen een verkeerd beeld van me hebben? Eerlijk: het kan me niet zoveel schelen. Ik heb een stevig postuur, weeg 115 kilogram, heb aan kickboxen en powertrainen gedaan, ben regelmatig in combats en een bomberjack op tv gekomen én ik ben stichtend lid van het Man Liberation Front. Dus ja, er zullen wel mensen zijn die in mij een onverbeterlijke macho zien. Maar de mensen die er écht toe doen, mijn familie en vrienden, die weten dat ik mijn vrouw niet sla en mijn kinderen niet mishandel. Dat sommigen daar wel van uitgaan, vind ik vooral grappig. Toen ik in Kaat & Co Alex speelde, een personage dat zijn zoon sloeg, kruiste ik eens iemand op straat die heel stil ‘klootzak’ siste toen hij me voorbijliep. Hilarisch, toch?

Ik houd ervan om mensen na te doen. Stemmen imiteren bijvoorbeeld. (Doet een verontrustend realistische imitatie van achtereenvolgens Warre Borgmans, Bart Peeters en Thienpondt uit ‘De Collega’s’) Maar ook hoe iemand stapt. Als ik iemand pakweg als een kangoeroe op straat zie wandelen, probeer ik dat na te doen. Ik oefen het zelfs thuis, tot het in mijn lijf zit. Ik blijf zo lang zo lopen tot ik zelf bijna niet meer anders kan – en dan stop ik. Ik zoek altijd de grens op tussen iemand spelen en iemand zijn, vermoed ik. Een beetje creepy eigenlijk.

Wellicht zit er ook een stukje van ‘de Joeri’ in mij, ja. Net zoals er een arrogante flik in Tom Waes schuilt. (Lacht) Of een M!LF-lid in elke man. De drang om de wc-bril omhoog te laten staan: we kennen hem allemaal. Alleen doen de meesten van ons de bril braaf naar beneden om problemen te vermijden. Laatst nog vroeg een vriendin of ik voor mijn vrouw bloemen ging kopen als ze na de bevalling het ziekenhuis uit mocht. ‘Maar het staat toch vol met boeketten’, zei ik – we hadden er al zes of zeven in het ziekenhuis gekregen. ‘Ja, maar dat is niet hetzelfde. Dat komt niet van u.’ Volledig absurd, niet waar? Wel, dan wordt de M!LF-man in me wakker. Ik leef met vier vrouwen in huis: laat een man dan toch af en toe nog eens een man zijn.

GEERT ZAGERS