Je zult The xx nooit op een woord te veel betrappen, maar van de drie leden is Jamie Smith veruit de minst gemotiveerde spreker. Na enig aandringen krijgen we de gevierde producer – onlangs trok Alicia Keys nog aan zijn mouw – toch aan de lijn voor een korte babbel.

Toen ik Oliver en Romy interviewde, was jij in Londen de allerlaatste loodjes van het album aan het afwegen. Ben je geobsedeerd door details?

SMITH:I guess so. Als producer is dat ook mijn rol, maar misschien ga ik er te ver in. Het duurt heel lang voor ik iets kan loslaten. Wanneer ik weer eens nachtenlang op een beat of een basgeluid zit te schaven, verlies ik alle besef van tijd en ruimte. Ik besef dus zelf niet wat voor een mierenneuker ik ben. (lachje) Waarschijnlijk heeft de doorsneeluisteraar geen enkel benul van al die noeste arbeid, maar als een track voor mij niet perfect zit, wordt hij ook niet uitgebracht.

Mijn favoriete moment op de plaat zit in Reunion, in de drie seconden bijna-stilte voor de beat invalt. Het lijkt alsof je letterlijk een speld hoort vallen.

SMITH: Je zit er niet ver naast. Het is het geluid van een houten drumstick die op het tapijt neerploft. Zoiets valt live zo goed als onmogelijk te reproduceren, maar op plaat kan het – voor de aandachtige luisteraar tenminste – gelukkig dus wel. Stilte is steeds meer een kostbaar goed.

In Reunion zitten ook steeldrums, net als op je solosingle Far Nearer. Een nieuw favoriet speeltje?

SMITH: Steeldrums zijn een simpel instrument, iedereen kan het spelen, maar toch roep je er veel emotie mee op. Melancholie met een exotisch tintje, zo kun je het omschrijven.

Heb je ze ook gebruikt tijdens de opnames met Alicia Keys, wier nieuwe album je mee geproducet hebt?

SMITH: Ik geloof het niet, neen. Ik weet trouwens nog niet hoeveel van onze gezamenlijke tracks uiteindelijk op haar album zullen terechtkomen. Alicia is de meest getalenteerde artieste met wie ik ooit heb samengewerkt, echt een zeer straffe madam. Met The xx duurt het soms dagen voor een song de stap van idee naar studio maakt, bij Alicia staat er binnen de twee uur een ongelooflijke vocal take op band.

Ben je nooit bang dat sterren als Drake of Keys je binnenhalen om hun credibility op te vijzelen?

SMITH: Ik ben héél kieskeurig over met wie ik samenwerk, of het nu remixes zijn of productiewerk. Ik had Alicia al eens ontmoet en ik merkte snel dat ze oprecht van onze muziek houdt. Iemand als Drake kan samenwerken met alle grote producers. Dat hij mij vraagt, heeft niks met imago te maken, integendeel.

Leer je iets uit die samenwerkingen met ‘echte’ popsterren?

SMITH: Vreemden vertrouwen, dat vooral. Romy, Oliver en ik zijn al heel lang beste vrienden, ik ben niks anders gewoon in de muziek. En ook letterlijk mijn horizonten verruimen: met The xx nemen we alles op in een sober, donker appartement, en met Alicia zat ik samen bovenaan in een gigantische wolkenkrabber. Dat geeft meteen een heel ander, euhm, perspectief op de zaak.