JAMIE LIDELL @ LOKERSE FEESTEN

‘A little bit of feel good goes a long way.’ In het geval van Jamie Lidell zelfs helemaal tot in Lokeren, want daar mag de funk soul brother komende maandag uw en onze mondhoeken enkele centimeters opwaarts tillen. Een voorbeschouwing vanuit zijn nieuwe woonst in Nashville, Tennessee.

Nashville? Woonde jij niet in Manhattan?

Jamie Lidell: Ja, tot halfweg april nog wel. Maar New York is te duur, man. Je kunt er niet te lang wonen. En ik ben een bohemien natuurlijk: om de zoveel tijd móét ik verhuizen. In april ben ik samen met mijn vriendin in Nashville beland. Een stad met een aanzienlijk trager tempo dan New York, dat kan ik je verzekeren. En het is hier ook een pak warmer, op dit moment zelfs heet. En nog een voordeel: hier kunnen we ons een veel groter huis permitteren, met mijn eigen opnamestudio en zelfs een logeerkamer.

Als ‘country capital’ van de VS krioelt Nashville van de muzikanten. Al veel nieuwe vrienden gemaakt?

Lidell: Daar heb ik nog geen tijd voor gehad. Al wonen hier toch enkele muzikanten met wie ik graag een pint wil pakken. Geloof me: muzikaal beweegt hier evenveel als in New York. Will Oldham woont hier, net als The Black Keys en zelfs Jack White. Met hem wil ik héél graag samenwerken. Al heb ik eerlijk gezegd schrik van hem. Vind je ook niet dat hij op een vampier lijkt?

Te veel naar ‘True Blood’ gekeken. Zeg eens: wordt je volgende plaat een countryplaat?

Lidell:Don’t think so. Wat country betreft heb ik een stevige achterstand in te halen. Ik ben momenteel de opnames van mijn volgende plaat aan het voorbereiden en het ziet ernaar uit dat het een keyboardplaat wordt. Ik zal hier in Nashville dus weer maar eens een buitenbeentje zijn, zoals ik me totnogtoe altijd en overal het buitenbeentje heb gevoeld. Behalve in Berlijn misschien: daar is tegelijk iedereen en niemand een buitenbeetje. (Lacht)

Je doet deze zomer welgeteld vier festivals aan, alle vier in Europa. Het is haast de moeite niet om de Grote Plas over te vliegen.

Lidell: Zal ik je eens wat vertellen? De Lokerse Feesten zijn de enige reden waarom ik deze zomer überhaupt mijn kot uit kom. Die andere drie festivals doe ik erbij om uit de kosten te komen, want anders zou de oversteek vanuit de VS inderdaad niet renderen. Ik kon de uitnodiging van de Lokerse Feesten niet afslaan: geen betere plek om onze Compass Tour af te sluiten dan België. Want zonder de slijmbal te willen uithangen: ik heb een soft spot voor jullie land, nergens wordt mijn muziek zo geapprecieerd als in België. Ik kijk dus echt uit naar de Lokerse Feesten: ik wil er een feestje van maken – end it with a bang – en vervolgens nog een paar dagen blijven hangen. Ik ga namelijk nog iets doen in Oostende… (Bedenkt zich) Shit, ik geloof niet dat ik daar al iets over mag zeggen.

Oostende? Dat zal toch niets met Marvin Gaye te maken hebben, zeker?

Lidell:(Lacht) Jullie Belgen zijn echt niet op jullie kop gevallen, hé? Ja, het heeft met Marvin te maken, maar meer ga ik er echt niet over zeggen. Of wacht: vergeet wat ik net gezegd heb, schrijf maar op dat ik in Oostende met zo’n groot paard garnalen ga vissen. (Lacht)

Hoe staat het overigens met je Nederlands? Vorig jaar maakte je in ‘Knack Focus’ nog indruk met je kennis van woorden als ‘frietjes’ en ‘nietjesmachine’. Is je woordenschat sindsdien nog uitgebreid?

Lidell: Wat dacht je van ‘Steek de lepel in de kom’? Het is zelfs de titel van een onnozel liedje dat we soms spelen met de groep. Allemaal de schuld van onze Belgische geluidstechnicus, Bart.

Je hebt lang als onemanband opgetreden: hoe voelt het om plots de frontman van een heuse livegroep te zijn?

Lidell: Heel raar. Tot enkele jaren geleden had ik nooit gedacht dat ik een soort bandleider zou worden. Ik moet er dus nog altijd aan wennen dat ik verantwoordelijkheid draag voor een hele groep muzikanten. Nu, ik haat het om de baas te spelen, en ik loop dus zeker niet de hele tijd bevelen uit te delen, maar ik waak wel streng over de discipline van mijn muzikanten. Daarbij helpt het geweldig dat ik zelf geen twintig meer ben en dus veel rustiger geworden ben. Vroeger, toen ik nog alleen of met Christian Vogel op tournee was, gedroeg ik me als een wildebras: elke dag zuipen tegen de sterren op, roken als een Turk, pillen slikken, andere drugs uitproberen: I was getting trashed every day. Maar dat tolereer ik niet van mijn muzikanten. I keep a tight ship, nobody’s getting wasted on my watch. Ik merk hoeveel gezonder en alerter ik zélf ben nu ik matiger drink, niet meer rook en geregeld ga joggen.

Is er dan helemaal geen plaats meer voor baldadigheden?

Lidell: Tuurlijk wel. Bandleden in de zeik nemen is zowat onze voornaamste bezigheid op tournee. Vooral de jongste van de hoop moet het ontgelden. Meestal laten we op een willekeurig moment tijdens de tournee een van zijn bezittingen verdwijnen en loopt hij dagenlang naar pakweg zijn rugzak te zoeken. En dan plots, tijdens een van de volgende shows, laten we die rugzak op wonderbaarlijke wijze op het podium verschijnen. Hilarisch om zijn reactie te zien als hij plots zijn rugzak ‘vindt’. (Lacht) Ondertussen is het een running gag geworden en moeten we steeds verder gaan om het voor onszelf grappig te houden. Dus in de plaats van zijn rugzak gewoon op het podium te doen verschijnen, smijten we hem halfweg een of andere song keihard tegen hem aan. Ik weet het, het klinkt erg, maar hij kan ermee lachen, hoor. Of hij doet alleszins heel goed alsof. (Lacht)

Lees alles over de festivals op KNACKFOCUS .BE

DOOR VINCENT BYLOO

‘Speciaal voor jullie Belgen kom ik deze zomer mijn kot uit.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content