Zo om de zeven à tien jaar illustreert de Palestijn Elia Suleiman de absurditeit van het bestaan met tableaus die getuigen van gevoel voor humor, aanleg voor weemoed en een obsessie met symmetrische beelden en gechoreografeerde bewegingen. Hij schuwt de politiek maar kan niet verhelen dat zijn bestaan is getekend door het Palestijns-Israëlisch conflict, bijvoorbeeld wanneer Franse producenten zijn filmprojecten afwijzen wegens niet Palestijns genoeg. In It Must Be Heaven ruilt de brave man geboorteplek Nazareth in voor New York en Parijs, zonder dat dat veel verandert aan zijn leven. Ook nu kijkt hij met een snuif melancholische onverstoorbaarheid naar absurde of surrealistische taferelen, zoals ordehandhavers die op Segways door de lege straten van Parijs dansen of Amerikanen die wapens kopen in het warenhuis. Zijn onderkoeld niet-reageren, de afwijzing van dialoog en de geamuseerde blik op de moderne mens maken verwijzingen naar filmclowns Buster Keaton en Jacques Tati onvermijdelijk. Helaas creëren ze ook verwachtingen die nooit helemaal worden ingelost.
It Must Be Heaven ***
Elia Suleiman met Elia Suleiman, Gael García Bernal, Tarik Kopty
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
