Vrijdag 25/10, 00.00 – Ned 2. Luca Guadagnino, IT 2009
Met haar androgyne look geldt de Schotse actrice Tilda Swinton ook als een stijlicoon. Dat komt prachtig tot zijn recht in Io sono l’amore, een sensueel melodrama dat zich laat bekijken als een stijlcatalogus made in Italy.
Via een schitterende generiek – op de monumentale tonen van John Adams – word je meegevoerd naar een onder de sneeuw bedekt Milaan. Tijdens een diner in de riante villa van de Recchi’s, een aristocratische familie die fortuin heeft gemaakt in de textielindustrie, draagt de pater familias hun bedrijf over aan zijn zoon Tancredi, die getrouwd is met Emma (Swinton). Die ijzige Russische dame is een voorbeeldige moeder voor haar drie, ondertussen volwassen, kinderen, maar aan de rites en codes van de Milanese dynastie waarin ze is terechtgekomen, heeft ze nooit kunnen wennen. Het deurtje van haar gouden kooi staat plots op een kier wanneer ze verliefd wordt op een jonge getalenteerde kok die ervan droomt een eigen restaurant te beginnen in de Ligurische Alpen.
Voor Swinton gaat Io sono l’amore over de revolutionaire kracht van de liefde. Maar met dit familiedrama heeft de Siciliaanse regisseur Luca Guadagnino ook een elegant manifest van verfijnde smaak afgeleverd: architectuur, design, beeldhouwkunst, mode en het culinaire worden voortdurend gepresenteerd als een afspiegeling van het mentale leven van de personages. Guadagnino’s liefde voor Milaan en alles wat met stijl te maken heeft, spat van het scherm. De camera danst over de gevels van de beroemde kathedraal en de historische gebouwen. De centrale locatie is Villa Necchi, een streng modernistisch designhuis met art-deco-interieur. Swintons chique kleedjes zijn ontwerpen van Raf Simons voor Jil Sander en de Italiaanse topchef Carlo Cracco bereidde de gerechten in de film.
Dat de man van Emma Tancredi heet, is geen toeval: het is een verwijzing naar Alain Delons personage in Il gattopardo (1963), Visconti’s klassieker over het verval van de oude adel. En de film verwijst ook naar de cinema van Douglas Sirk, Alfred Hitchcock en Stanley Kubrick. De bron waaruit het allemaal ontsprong, is overigens Made in Milan, een korte film uit 1990 van Scorsese over modeontwerper Armani.
Guadagnino zelf ziet zijn film over vrouwelijke passie die mannelijke macht ondermijnt vooral als een deconstructie van het kapitalistische sprookje. Het is dan ook ironisch dat hij sinds Io sono l’amore de nieuwe chouchou van de luxemerken geworden is.
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
